«Αν δεν μπορείς να το κάνεις αργά, τότε δεν μπορείς να το κάνεις γρήγορα.»
Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, οι άνθρωποι στην πρωτόγονη κοινωνία χόρευαν γενικά «πολεμικές τέχνες» πριν και μετά από δραστηριότητες όπως το κυνήγι και ο πόλεμος. Οι πολεμικοί χοροί ή αλλιώς στα κινεζικά Γου Γου (武舞 - Wǔ Wǔ) είναι μια προσομοίωση σκηνών κυνηγιού ή πολέμου, στις οποίες οι άνθρωποι φαντασιώνονται να χτυπήσουν, να μαχαιρώσουν, να σκοτώσουν και να κόψουν για να δημιουργήσουν μια υπερφυσική δύναμη με σκοπό να νικήσουν αντιπάλους και εχθρούς. Κρίνοντας από το πραγματικό αποτέλεσμα, δεν είναι μόνο μια μορφή εκπαίδευσης δεξιοτήτων μάχης, αλλά και ένα μέσο για την προώθηση των πολεμικών τεχνών. Μπορεί να ειπωθεί ότι οι πολεμικές τέχνες είναι μια μέθοδος δραστηριότητας στην οποία οι άνθρωποι ενσωμάτωσαν τις θρησκευτικές θυσίες, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία και την εκπαίδευση μάχης στην πρωτόγονη κοινωνία. Το Γουσού (武术 - Wǔshù) αναπτύχθηκε την περίοδο της φεουδαρχικής κοινωνίας.
Οι ρουτίνες (φόρμες) ήΤάολου (套路 - Tàolù)είναι σετ / ακολουθία κινήσεων που οργανώθηκαν από τους διαδόχους κάθε σχολής πυγμαχίας με στόχο να κληρονομήσουν τις σημαντικές κινήσεις στο σύστημα πυγμαχίας, να εξασκήσουν τη φυσική κατάσταση του διαδόχου και την αλυσίδα των επιθετικών και αμυντικών κινήσεων. Το Τάολου άκμασε στις δυναστείες των Μινγκ (明 - Míng, 1368 - 1644 μ.Χ.) και Τσινγκ (清 - Qīng, 1644 - 1911 μ.Χ.). Εκείνη την εποχή, οι φόρμες επηρεάστηκαν από το περιβάλλον και διαδόθηκαν στους ανθρώπους. Χρησιμοποιήθηκαν από τους δασκάλους πολεμικών τεχνών για να προστατεύσουν τις αυλές των σπιτιών τους και να ιδρύσουν αίθουσες πολεμικών τεχνών. Για να κληρονομήσουν οι ασκούμενοι μια σχολή κουνγκ φου, έπρεπε να πληρώσουν μεγάλο τίμημα για να μάθουν τις ρουτίνες. Μερικοί ασκούμενοι της πυγμαχίας συνεχίζουν και εξασκούν τις κληρονομημένες ρουτίνες για όλη τους τη ζωή.