Η στήλη Σάο Λιν Σι Μπέι (少林寺碑 - Shào Lín Sì Bēi), ή πιο ολοκληρωμένα Χουάνγ Τανγκ Σονγκ Γιουέ Σάο Λιν Σι Μπέι (皇唐嵩岳少林寺碑 - Huáng Táng Sōng Yuè Shào Lín Sì Bēi), του 728 μ.Χ. ξεχωρίζει ως το κόσμημα ολόκληρης της συλλογής.
Αυτό το μεγάλο μνημείο (3,5 μέτρα ύψος και 1,3 μέτρα πλάτος) έχει εξεταστεί από πολλές γενιές μελετητών. Μεταξύ 621 μ.Χ. και 728 μ.Χ., χαράχθηκαν επάνω στη στήλη επτά διαφορετικά κείμενα που παρά τις διαφορετικές τους ημερομηνίες αποκαλύπτουν μια ιστορία ανυπέρβλητη στην κινεζική ιστοριογραφία: βουδιστές μοναχούς που υπηρέτησαν έναν αυτοκράτορα στο πεδίο της μάχης.
Αυτά τα επτά κείμενα που είναι γραμμένα πάνω στη στήλη Σάο Λιν Σι Μπέι περιλαμβάνουν την ιστορία του μοναστηριού, μια ευχαριστήρια επιστολή από τον Λι Σι Mιν (李世民 - Lǐ Shì Mín, 626 - 649 μ.Χ.) και αρκετά νομικά έγγραφα της δυναστείας Τανγκ (唐 - Táng, 618 - 907 μ.Χ.), ενώ ρίχνουν φως στις στρατιωτικές δραστηριότητες των μοναχών από διαφορετικές γωνίες.
Το μεγαλύτερο από τα επτά κείμενα που είναι γραμμένα στη στήλη είναι μια λεπτομερής ιστορία του ναού, η οποία γράφτηκε το 728 μ.Χ. από έναν εξέχοντα αξιωματούχο και υπουργό προσωπικού στην κυβέρνηση του αυτοκράτορα Σουάνγκ Ζονγκ (玄宗 - Xuán Zōng, 712 - 755 μ.Χ.), τον Πέι Τσουί (裴漼 - Péi Cuǐ, 670 - 736 μ.Χ.).
Ο Πέι παραπέμπει σε δύο περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Σαολίν μοναχοί κατέφυγαν στα όπλα: η πρώτη στα τελευταία χρόνια της δυναστείας Σουέι (隋 - Suí, 581 - 617 μ.Χ.), όταν στον ναό επιτέθηκαν ληστές και η δεύτερη περίπου μια δεκαετία αργότερα, όταν συμμετείχαν στον πόλεμο του Λι Σι Mιν εναντίον του Γουάνγκ Σι Τσονγκ (王世充 - Wáng Shì Chōng, θ. 621 μ.Χ.):
«Κατά τα τελευταία χρόνια της Περιόδου Βασιλείας* Ντα Γιέ (大業 - Dà Yè, 605 – 618 μ.Χ.), η αυτοκρατορία αποσαθρώθηκε. Συμμορίες ληστών λεηλατούσαν τον πληθυσμό, τους κληρικούς και τους λαϊκούς. Σ' αυτόν τον ναό (Σαολίν) επιτέθηκαν αιμοδιψείς ληστές. Οι μοναχοί του αντιστάθηκαν, οπότε οι ληστές τον πυρπόλησαν. Σε μια στιγμή, όλα τα κτίρια στην αυλή χάθηκαν στις φλόγες. Μόνο η στούπα Λινγκ Τα (靈塔 - Líng Tǎ - Πνευματική Στούπα) παρέμεινε, ορατή από μακριά, τόσο ψηλή όσο ποτέ. Τα ουράνια όντα την προστάτευαν. Τα πνεύματα του βουνού την ευλόγησαν. Η θεία δύναμη που ήταν σε θέση να επιτελέσει αυτό το έργο ξεπέρασε οτιδήποτε ήταν γνωστό πριν.
Πενήντα Λη (里 - Lǐ, κινεζικό μίλι) (25χλμ.) προς τα βορειοδυτικά της μονής βρίσκεται η τοποθεσία Μπάι Κου (柏谷庄 - Bǎi Gǔ Zhuāng). Βαθιές κοιλάδες καμπυλώνουν από και προς τα πίσω της. Τα πέτρινα σκαλοπάτια της φτάνουν μέχρι την άκρη των σύννεφων. Έχει θέα στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα (Λουογιάνγκ (洛陽 - Luò Yáng)). Η υψηλότερη κορυφή της φτάνει στον ήλιο. Οι πλαγιές της προβάλλουν στη διαδρομή των πουλιών.
Κατά την περιόδο της δυναστείας Τζιν (晉 - Jìn, 265 - 420 μ.Χ.) χτίστηκε εκεί ένα φρούριο. Κατά την περιόδο της δυναστείας Τσι (齊 - Qí, 479 - 502 μ.Χ.) χρησίμευσε ως τόπος διοικητικού συμβουλίου. O Γουάνγκ Τσουνγκ (王世充 - Wáng Shì Chōng) ίδρυσε εκεί την επαρχία Γουάν (袁州 - Yuán Zhōu). Αξιοποιώντας τη στρατηγική τοποθεσία του τόπου, έβαλε εκεί στρατεύματα και έναν πύργο για να δώσει σήμα σε περίπτωση κινδύνου. Συγκέντρωσε έναν στρατό στη Λουογιάνγκ και σχεδίαζε να καταλάβει και τον ναό Σαολίν.
Η δυναστεία Τανγκ είναι ευλογημένη με τη μεγάλη εντολή των χιλίων χρόνων. Εξουδετερώνει τις καταστροφές που προκαλούνται από το κακό του τυράννου και την ακόρεστη φιλαργυρία του. Ο αυτοκράτορας Τάι Ζονγκ Γουέν (太宗文 - Tài Zōng Wén) (Λι Σι Mιν) ανήλθε μεγαλοπρεπώς στην Τάι Γιουάν (太原 - Tài Yuán, πόλη). Ο στρατός του στρατοπέδευσε στο φρούριο Γκουάνγκ (Guangwu). Άνοιξε σε όλους τη σκηνή των αξιωματικών για συμβουλές και οδήγησε ο ίδιος τα στρατεύματά του.
Οι μοναχοί Τζι Τσάο (志操 - Zhì Cāo), Χουέι Γιάνγκ (惠阳 - Huì Yáng), Ταν Zονγκ (昙宗 - Tán Zōng) και οι άλλοι εξέτασαν ποιος από τους αγωνιζόμενους διέθετε τη θεία χάρη. Αυτοί συνειδητοποίησαν ποιοι άξιζαν ύμνους και επαίνους και γι' αυτό επιλέχθηκαν για την καταπολέμηση του στρατού των ανταρτών. Πήραν αιχμάλωτο τον ανιψιό Γουάνγκ Ζαν Ζουά (王仁則 - Wáng Rén Zé) δεσμεύοντας έτσι την υπακοή τους σ' αυτή τη δυναστεία.
Ο Τάι Ζουνγκ επαίνεσε την πίστη και το θάρρος των μοναχών. Αυτός επανειλημμένα εξέδιδε επίσημα έγγραφα που εξέφραζαν την υποστήριξή του (στον ναό Σαολίν). Χαιρέτησε τους μοναχούς με μια βασιλική επιστολή γεμάτη επαίνους και παρείχε στο μοναστήρι αυτοκρατορική ελεημοσύνη.
Ο ίδιος παραχώρησε στο μοναστήρι σαράντα Tσινγκ (頃 - Qǐng) γης (περίπου 2,5 τ.χλμ.) και έναν νερόμυλο. Αυτά αποτελούν το κτήμα της κοιλάδας Μπάι Κου.»
Η ιστορία του Πέι τονίζει τη σημασία της κοιλάδας Μπάι Κου του ναού Σαολίν ως προς τη θέση, την αιτία και την ανταμοιβή για τη συμμετοχή των μοναχών στην εκστρατεία του Λι Σι Μιν. Το κτήμα πήρε το όνομά του από μια βαθιά κοιλάδα, γεμάτη με κυπαρίσσια, η οποία εκτεινόταν πέρα απ' αυτό. Ο δρόμος από την Λουογιάνγκ στην Τανφάν (登封 - Dēng Fēng) περνούσε από αυτή την κοιλάδα και ήταν τόσο στενός και κατάφυτος από δέντρα που, σύμφωνα με τις μεσαιωνικές πηγές, τα οχήματα δεν μπορούσαν να γυρίσουν στο κτήμα.
Επομένως, το κτήμα όριζε ένα κρίσιμο πέρασμα στον δρόμο προς την ανατολική πρωτεύουσα. Πράγματι, η στρατιωτική του σημασία είχε αναγνωριστεί αιώνες πριν από την απονομή του στον ναό αφού, ήδη από την περίοδο της δυναστείας Τζιν, υπήρχε εκεί ένα φρούριο και ήταν πεδίο πολέμου καθ' όλη τη διάρκεια του 7ου αιώνα.
Μέχρι και σήμερα το τοπικό χωριό ονομάζεται «Οχυρό της Κοιλάδας με τα Κυπαρίσσια» (白骨塢 - Bái Gǔ Wù - Μπάι Γκου Γου).
Η στρατηγική σημασία της κοιλάδας του Σαολίν εξηγεί, γιατί τόσο ο Γουάνγκ Σι Τσουνγκ, όσο και ο Λι Σι Μιν ήθελαν να το κατακτήσουν. Ήταν εκείνο το στρατιωτικό και διοικητικό κέντρο που κατέκτησαν οι μοναχοί του Σαολίν, κερδίζοντας την ευγνωμοσύνη του μελλοντικού αυτοκράτορα της δυναστείας Τανγκ.
Ο Πέι Τσουί δεν κάνει λόγο για κάποιο αίτημα της κυβέρνησης των Τανγκ προκειμένου να αντιμετωπίσουν οι μοναχοί τον Γουάνγκ Σι Τσουνγκ, αλλά για το ότι οι μοναχοί εξέτασαν ποιανού το μέρος έπρεπε να πάρουν.
*Ονομασίες Περιόδων Βασιλείας (年號 - Nián Hào - Νιέν Χάο): Ονομασίες που αναφέρονται σε ολόκληρη ή σε τμήμα της ηγεμονίας ενός αυτοκράτορα. Ο πρώτος που υιοθέτησε αυτή τη μέθοδο χρονολόγησης ήταν ο αυτοκράτορας Γου (武 - Wǔ, 141 - 87 π.Χ.) της δυναστείας Χαν (漢 - Hàn), έθιμο που διατηρήθηκε μέχρι την καθιέρωση της Κινεζικής Δημοκρατίας (1912 μ.Χ). Κατά τη βασιλεία των τεσσάρων αυτοκρατόρων της δυναστείας Σούι εναλλάχθησαν συνολικά πέντε διαφορετικές ονομασίες περιόδων.