Ο Γου Σαν Λιν (吴山林 - Wú Shān Lín, 1875 - 1970) ήταν Δάσκαλος 2ης Γενιάς στο Γκου Λουέν Κουνγκ Φου (古论功夫 - Gǔ Lùn Gōng Fū) και από παιδί αποδείχτηκε φιλεύσπλαχνο και ιδιαίτερο άτομο. Κατά τη διάρκεια της ζωής του φρόντιζε τη γυναίκα και τα παιδιά του, τον μικρότερο αδερφό του, που υπέφερε από εγκεφαλική βλάβη λόγω της δύσκολης γέννας του, τα παιδιά του μεγαλύτερου αδερφού του, ο οποίος πέθανε νωρίς και τον γηραιό πατέρα του. Τους υποστήριζε μέσω της καλλιέργειας και πουλώντας οτιδήποτε μπορούσε. Γιάτρευε τους ντόπιους χωρικούς χρησιμοποιώντας βοτανική ιατρική και πρώιμες χειροπρακτικές ή οστο-ρυθμιστικές πρακτικές, καθώς οι χωρικοί ήταν πολύ φτωχοί και δεν είχαν σχεδόν καθόλου πρόσβαση σε γιατρούς ή ιατρική. Έζησε κάποια από τα δυσκολότερα χρόνια της Κίνας βλέποντας την πτώση της δυναστείας Τσινγκ (清 - Qīng, 1644 - 1911 μ.Χ.) και το χάος που ακολούθησε και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τον Κινεζικό Εμφύλιο Πόλεμο και την Πολιτιστική Επανάσταση (文化大革命 - Wén Huà Dà Gé Mìng - Γουέν Χουά Ντα Γκούα Μινγκ, 1966 - 1976). Οι ώμοι του ήταν συνεχώς επιβαρυμένοι με ευθύνη κι όμως κατάφερε όχι μόνο να εξασκηθεί στο Τσαν Γου (禪無 - Chán Wú), αλλά και να το κατακτήσει.
Κάποτε, όταν ο Γου Σαν Λιν ήταν νέος, ο πατέρας του, Γου Γκου Λουέν (吴古轮 - Wú Gǔ Lún, 1820 - 1917), του είπε να σκάψει κάμποσες σπηλιές στην πλευρά του βουνού στην άκρη του χωριού για την οικογένεια. Ο Γου Σαν Λιν πίστεψε ότι μπορούσε να το κάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά ο Γου Γκου Λουέν επέμενε να σκάψει τις σπηλιές με τον τρόπο του Τσαν Γου. Κάθε χτύπημα θα έπρεπε να είναι μια σωστή κίνηση ακολουθώντας τους κανόνες της προπόνησης, με επίγνωση και σωστή καρδιά. Χρησιμοποιώντας μόνο μια αξίνα, έπρεπε να ελέγχει την κάθε κίνηση, καθώς ήταν αδύνατο να γνωρίζει τι υπήρχε μέσα στη γη. Με πολλή δύναμη θα μπορούσε να τραυματιστεί, ενώ με λιγότερη δύναμη δε θα μπορούσε να σκάψει. Αν συναντούσε περίεργα πετρώματα, θα έπρεπε να προσαρμόσει την ισχύ του κατά την κίνηση ελέγχοντας κάθε στιγμή την εφαρμογή της. Με τον καιρό, εκατοστό το εκατοστό, ανέπτυξε πλήρη έλεγχο του σώματός του. Αν και το έργο ήταν μονότονο, αυτός ήταν υπομονετικός και προσεχτικός κι έτσι έμαθε να διατηρεί γαλήνιο το μυαλό και ήρεμη την καρδιά. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από το να εξασκείται μόνο στον αέρα. Αυτή ήταν πραγματική προπόνηση με την οποία εφάρμοσε ό,τι είχε μάθει και έδωσε υπόσταση στο Κουνγκ Φου του. Του πήρε πάνω από τρία χρόνια να ολοκληρώσει το έργο. Μετά από αυτό το διάστημα, το επίπεδό του είχε αυξηθεί σημαντικά.
Το 1928, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του Γου Γκου Λουέν και εκατό χρόνια μετά την επίδειξη που έλαβε χώρα στον ναό Σαολίν για χάρη του αυτοκρατορικού υπαλλήλου Λιν Τσινγκ (麟庆 - Lín Qìng), αυτό που φοβούνταν οι ηγέτες του ναού ότι θα συμβεί, όταν έστειλαν τον Γου Γκου Λουέν να κρυφτεί, τελικά πραγματοποιήθηκε: η ολική καταστροφή του ναού, το 1928· το ναδίρ του ναού Σαολίν.
Το 1931 η κατάσταση είχε και πάλι εξομαλυνθεί αρκετά, ώστε ο Γου Σαν Λιν και ο μεγαλύτερος γιος του, Γου Τιέν Γιόου (吴天友 - Wú Tiān Υǒu), προσκλήθηκαν στον ναό Σαολίν από τους διαδόχους του Σι Μιάο Σινγκ (释妙兴 - Shì Μiào Χìng, 1891 - 1927), τον Σι Τσεν Τζουίν (释貞俊 - Shì Zhēn Jùn, 1865 - 1939) και τον Σι Τζαν Σου (释贞绪 - Shì Zhēn Xù), για να επαναφέρουν την κουλτούρα του Τσαν Γου στον ναό. Εκεί ανακάλυψε ότι λόγω της επικρατούσας αστάθειας στην Κίνα πολλοί ανέντιμοι, αισχροί και βίαιοι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί εκμεταλλευόμενοι τις σχετικές ανέσεις του δωρεάν φαγητού και της στέγης που παρείχε η μοναστική ζωή. Είχαν μικρή επιθυμία να μάθουν Τσαν χωρίς το οποίο το Κουνγκ Φου μπορούσε εύκολα να καταχραστεί. Έμεινε μόνο λίγα χρόνια προτού αποφασίσει πως δεν ήταν η σωστή στιγμή να κληροδοτήσει τα μυστικά του Σαολίν. Έτσι, επέστρεψε στην κοιλάδα Μπάι Γιού (柏峪 - Bǎi Yù) για να συνεχίσει να διδάσκει τους γιους του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η οικογένεια των Γου αποπειράθηκε να αποκαταστήσει την κληρονομιά του ναού Σαολίν και, λόγω των πολιτικών συνθηκών και της αναταραχής στην Κίνα τα επόμενα χρόνια, ήταν η μοναδική απόπειρα μέχρι τις πιο σταθερές σημερινές συνθήκες.
Το 1963, όταν ήταν ογδόντα οχτώ χρόνων, επισκέφτηκε τον Γου Σαν Λιν ένας υψηλόβαθμος υπάλληλος από ένα κυβερνητικό τμήμα που ασχολούνταν με τα αθλήματα. Ο υπάλληλος ερευνούσε το Κουνγκ Φου και αναζητούσε τον Γου Σαν Λιν, ο οποίος του παρουσίασε τη φόρμα Σιν Γι Πα (心意把 - Xīn Yì Bǎ). Ο υπάλληλος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κάποιος τόσο μεγάλος σε ηλικία κατείχε ακόμη τέτοια ικανότητα. Ο Γου Σαν Λιν συνέχισε να προπονείται και μετά τα ενενήντα του.
Αν και ο Γου Σαν Λιν ακολουθούσε τον πυρήνα του Τσαν Γου όπως το διδάχτηκε από τον Γου Γκου Λουέν, η εφαρμογή-ενσωμάτωσή του ήταν πολύ διαφορετική. Παρόλο που δεν είχε μεγαλώσει σε ναό, κατάφερε να επιτύχει πολύ υψηλό επίπεδο στο Τσαν Γου.
Έμαθε το Τσαν με τον πραγματικό τρόπο: μέσα από τη ζωή και τις εμπειρίες. Απέδειξε ότι το Τσαν μπορεί να επιτευχθεί από οποιονδήποτε, όχι μόνο από μια κοινωνία μοναχών. Δεν απαιτούσε τίποτα εξωτερικό. Το μόνο που είχε ήταν ο σωστός δρόμος και η θέληση να τον ακολουθήσει.
Το 1970 ο Γου Σαν Λιν πέθανε σε ηλικία ενενήντα πέντε ετών. Δεν έπασχε από κάποια αρρώστια, αλλά πέθανε από φυσικά αίτια. Μια μέρα, αφού τελείωσε το γεύμα του, είπε στην οικογένειά του πως θα πάει να αναπαυθεί και ότι δεν πρέπει να τον ξυπνήσουν. Το να γνωρίζεις τόσο ξεκάθαρα τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου σημαίνει να γνωρίζεις πραγματικά τη ζωή.