“Κανείς δεν μπορεί να νικήσει αυτόν που δεν τα παρατάει.”
Με τις στρατιωτικές επιτυχίες και την αναγνώριση της πολεμικής τέχνης των Σαολίν και έχοντας λάβει επίσημα άδεια να έχει πεντακόσιους Σανγκ Μπινγκ (僧兵 - Sēng Bīng), δηλαδή «Στρατιώτες μοναχούς», η εκπαίδευση Σαολίν ήταν τώρα πολύ αυστηρή για όλους τους μοναχούς. Λόγω της φήμης του Σαολίν, του πλούτου και του επιπέδου του ναού, πολλοί νέοι ήθελαν να κερδίσουν την είσοδό τους εκεί και να συμμετέχουν στη φήμη του. Πολλοί ήθελαν να συνδεθούν με τη φήμη των Σαολίν και το Σαολίν χρειαζόταν έναν τρόπο να «διαχωρίσει την ήρα από το στάρι», τους κλόουν από τους μελλοντικούς μάχιμους μοναχούς.
Οι Σαολίν ανέπτυξαν την πιο αυστηρή διαδικασία επιλογής εκείνων που θα μπορούσαν να μελετήσουν μαζί τους. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι υπήρχε μια εβδομάδα εισόδου στον ναό ανά έτος και οι άνθρωποι βρίσκονταν σε ουρά έξω από τον ναό πολύ πριν από την ημέρα της επιλογής, ακόμη και εβδομάδες, καθώς μερικοί ταξίδευαν μήνες για να φτάσουν στο Σαολίν. Μόλις κάποιος γινόταν δεκτός, ανεξαρτήτως της ηλικίας του, περνούσε πολλά χρόνια στα καθήκοντα της κουζίνας που περιλάμβαναν όλες τις ταπεινές εργασίες, όπως η διάσημη μεταφορά νερού (στο Σαολίν, περίπου 150 μέτρα κάτω από έναν λόφο υπάρχει μια πηγή), το σκούπισμα, το σερβίρισμα κ.λπ. Παράλληλα λάμβαναν και πολύ καλή εκπαίδευση συμπεριλαμβανομένης της κινεζικής καλλιγραφίας, των βασικών μαθηματικών, του βουδισμού, καθώς και των αρχών του κομφουκιανισμού και του ταοϊσμού, της ποίησης, της ιστορίας και της μουσικής. Αυτές ονομάστηκαν «οι έξι ευγενείς δραστηριότητες».
Ήταν μια πολύ δύσκολη ζωή, αλλά αποτελούσε τεράστιο εφόδιο για όλους. Έτσι, στη συνέχεια οι Σαολίν διάλεγαν τους καλύτερους για πιθανή πλήρη εκπαίδευση ως μοναχούς Σαολίν. Όταν κάποιος δεν τα κατάφερνε, η εκπαίδευση που είχε ήδη λάβει τον τοποθετούσε στο κορυφαίο 1% της κινεζικής εκπαίδευσης που είναι το ποσοστό των Κινέζων εκείνης της εποχής που μπορούσαν να εγγραφούν, αφήνοντας στην άκρη τις υπόλοιπες ευγενείς δεξιότητες.
Εκείνοι που ολοκλήρωναν με επιτυχία την «περίοδο της κουζίνας» δεν ήταν ακόμη πλήρως αποδεκτοί. Χρειαζόταν ένας δάσκαλος, ένας μοναχός που θα αποδεχόταν τον «απόφοιτο» και θα τον έπαιρνε υπό την προστασία του. Αυτό αποσκοπούσε στη διασφάλιση του ότι δε θα επιλέγονταν απλώς οι πιο σκληροί απόφοιτοι, αλλά απόφοιτοι άξιοι να γίνουν Σαολίν, κάτι που μόνο ένας δάσκαλος μπορούσε να αναγνωρίσει. Ας μην ξεχνάμε ότι το Σαολίν μεταφέρεται μονάχα από τον δάσκαλο στον μαθητή, από καρδιά σε καρδιά. Στη συνέχεια, η δεύτερη φάση της εκπαίδευσης άρχιζε με μεγαλύτερη εστίαση στους τομείς που είχαν δείξει μεγαλύτερο ταλέντο οι υποψήφιοι μοναχοί. Κάποιοι απ' αυτούς έμελλε να γίνουν Σανγκ Μπιν.
Οι Σαολίν που θα επιλέγονταν για Σανγκ Μπινγκ θα έπρεπε να φτάσουν στα πρόθυρα της εξάντλησης με την εκπαίδευσή τους. Τα αρχεία αποδεικνύουν ένα πολύ σκληρό καθεστώς σωματικής και πνευματικής άσκησης με μόνο τέσσερις ώρες ύπνου τις περισσότερες νύχτες, πολύωρο τρέξιμο πριν το πρωινό, πολύ σκληρές ασκήσεις πολεμικής τέχνης, ασκήσεις αντοχής, Τσι Κουνγκ (氣功 - Qì Gōng) και επιπλέον, μελέτη και υποχρεωτικούς καθημερινούς διαλογισμούς. Αυτό συνεχιζόταν για αρκετά χρόνια. Όσοι αποτύγχαναν δεν είχαν πια την άδεια να παραμείνουν στο Σαολίν και έπρεπε να φύγουν, αλλά με αυτό το επίπεδο κατάρτισης και εκπαίδευσης το μέλλον τους ήταν εξασφαλισμένο.
Εκείνοι που παρέμεναν είχαν επιδείξει και αποδείξει ατέρμονη υπομονή και επιμονή, απαράμιλλη αφοσίωση και αποφασιστικότητα, ταπεινότητα ψυχής, δύναμη καρδιάς. Μόνο εκείνοι μπορούσαν πια να γίνουν Σανγκ Μπινγκ και χάρη σε όλες τις θυσίες τους να κερδίσουν μια θέση στον θρύλο των Σαολίν.