“Ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις μια μάχη είναι να την αποφύγεις.”
Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Σία (夏 - Xià, 21ος - 16ος αιώνας π.Χ.) οι πολεμικοί χοροί και οι στρατιωτικές τεχνικές ενοποιήθηκαν δημιουργώντας το Γου Γου (武舞 - Wǔ Wǔ - Πολεμικός Χορός). Οι πολεμικές τέχνες έγιναν μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος σπουδών και μάλιστα, τόσο οι επαγγελματίες πολεμιστές, όσο και οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να τις εξασκούν. Η υποχρεωτική εξάσκηση καθιερώθηκε τόσο για λόγους προστασίας, όσο και για λόγους υγείας, καθώς είχε παρατηρηθεί πως όσοι ασκούνταν σωματικά, αρρώσταιναν λιγότερο κατά τους χειμερινούς μήνες. Ήταν το ξεκίνημα της Εποχής του Χαλκού (2.000 - 1000 π.Χ.), όπου χρησιμοποιούνταν χάλκινα βέλη και πολλά κοντά και μακριά χάλκινα όπλα.
Στη δυναστεία Σανγκ (商 - Shāng, 16ος-11ος αιώνας π.Χ.) τα χάλκινα όπλα αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο και άρχισε η χρήση σπαθιών με φαρδιές λεπίδες.
Οι τεχνικές μάχης, είτε για άθληση είτε για πόλεμο, αναπτύχθηκαν σε τέσσερις βασικές κατηγορίες:
- Έκταση του βραχίονα για χτύπημα με τα χέρια (打 - Dǎ - Tα)
- Έκταση του μηρού για επίθεση με τα πόδια (踢 - Tī - Tι)
- Αρπαγή και έλεγχος των αρθρώσεων, κοιλοτήτων, κοκάλων κ.λπ. του αντιπάλου (拿 - Ná - Nα)
- Λαβές και ρίψεις (摔 - Shuāi - Σoυάι)
Με την πάροδο του χρόνου οι τεχνικές τελειοποιήθηκαν και έγιναν πιο σύνθετες αποκτώντας διαφορετικά στιλ ανάλογα με το αν προορίζονταν για άθληση των πολιτών, για αυτοάμυνα ή για στρατιωτική μάχη. Οι καλύτερες απ' αυτές πέρασαν από γενιά σε γενιά και μόνο όσες ήταν αποτελεσματικές και αποδοτικές άντεξαν στον χρόνο, ενώ οι υπόλοιπες σύντομα απορρίφθηκαν, δεδομένου ότι η αποτυχία τους ήταν απειλή για τη ζωή. Έγινε δε σαφές, ότι έπρεπε να αποφεύγεται η πολύωρη πάλη με τον αντίπαλο και η πτώση στο έδαφος.
Έτσι, η βασική αρχή των παραδοσιακών πολεμικών τεχνικών δημιουργήθηκε από νωρίς:εκμετάλλευση της στάσης του σώματος του αντιπάλου εφαρμόζοντας τη σωστή τεχνική την κατάλληλη στιγμή, ώστε να προκληθεί η πτώση του.Οι καλύτερες τεχνικές αντιστάθμισης, αντοχής και ελέγχου αναμείχθηκαν για την αντιμετώπιση των αντιπάλων και αυτές οι τεχνικές αποφυγής χρησιμοποιήθηκαν, ώστε να μπορούν να τους παρασύρουν στην πτώση με την πρώτη ευκαιρία. Χωρίς τον κατάλληλο συγχρονισμό θα μπορούσε να χαθεί μια πολύτιμη ευκαιρία και ο μαχόμενος να βρεθεί σε επικίνδυνη για τη ζωή του, θέση. Επίσης η αντίληψη και η εκμετάλλευση της κατεύθυνσης της δύναμης του αντιπάλου (劲路 - Jìn Lù - Τζιν Λου) έγιναν σημαντικές για την πρόβλεψη της πρόθεσής του και για την ταχεία αντίδραση σε μία επίθεση. Αναπτύχθηκε η ιδέα πως είναι καλύτερο να χρησιμοποιούνται αυτές οι τεχνικές, για να σταματήσουμε μια μάχη παρά για να την παρατείνουμε.
Η εξελιγμένη χρήση της δύναμης, της ταχύτητας, της τεχνικής και η προσαρμοστικότητα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες θεωρήθηκαν σημαντικές δεξιότητες για τη μάχη και πολύ περισσότερο αναγκαίες σε σχέση με την καθαρή μυϊκή δύναμη. Οι άνθρωποι είχαν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η νίκη σε μια μάχη ή έναν αγώνα εξαρτιόταν -εκτός των άλλων- από παράγοντες, όπως το περιβάλλον, οι δεξιότητες, η εμπειρία και ο συγχρονισμός.
Mε την πάροδο των αιώνων καλλιεργήθηκαν οι εξωτερικές πτυχές, όπως τα χέρια (手 - S), τα μάτια (眼 - Yǎn - Γιάν), το βήμα (布 - Bù - Μπου) και η τεχνική (法 - Fǎ - Φα), ενώ με τη γέννηση της φιλοσοφικής σκέψης θέτονταν σιγά σιγά τα θεμέλια συντονισμού τους με τις εσωτερικές πτυχές της ενέργειας (氣 - Qì - Τσι), του πνεύματος (神 - Shén - Σαν), της ουσίας (精 - Jīng - Τζιν), της δύναμης (力 - Lì - Λι) και της προσπάθειας (功 - Gōng - Κουνγκ). Αυτό, όμως, θα αργούσε λίγα χρόνια ακόμη.