Ο Τζι Σαν Κουάνγκ (姬神光 - Jī Shén Quāng) που σημαίνει «πνευματικό φως», μετά τη μελέτη του ταοϊσμού στα νιάτα του στράφηκε στον βουδισμό μαθητεύοντας κοντά στον Μπάο Τζινγκ (寶靜 - Bǎo Jìng). Αργότερα ασχολήθηκε για οχτώ χρόνια με τον διαλογισμό και γύρω στην ηλικία των σαράντα ετών πήγε στον ναό Σαολίν και επισκέφτηκε το σπήλαιο όπου διαλογιζόταν ο Τα Μο. Επιχείρησε να μιλήσει στον δάσκαλο, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση κι έμεινε δίπλα του σαν φύλακας, εξασφαλίζοντας ότι κανείς δε θα ενοχλούσε τον γηραιότερο. Έψελνε ιερά κείμενα, γονάτιζε δίπλα του βλέποντας μόνο την πλάτη του, ενώ ο δάσκαλος καθόταν με το πρόσωπο στον τοίχο.
Περιστασιακά ρωτούσε τον δάσκαλο αν ήταν δυνατόν να διδαχθεί, αλλά δεν έπαιρνε ποτέ απάντηση. Παρ' όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να μην υποχωρήσει για κανέναν λόγο. Αργότερα ο δάσκαλος Τα Μο κατέβηκε στον ναό Σαολίν στο δωμάτιο που είχε χτιστεί για εκείνον (达摩庭 - Dá Mó Tíng - Τα Μο Τινγκ, Το δωμάτιο του Τα Μο). Ο Σαν Γκουάνγκ τον ακολούθησε και κάθισε έξω από το δωμάτιο του δασκάλου. Μια χειμωνιάτικη μέρα, καθώς χιόνιζε, το χιόνι κάλυψε τα πόδια του Σανγκ Κουάνγκ, αλλά αυτός παρέμεινε ακίνητος. Το χιόνι έφτασε μέχρι τη μέση του, αλλά και πάλι καθόταν εκεί ήσυχα.
Ο Τα Μο είχε νιώσει τον Τζι Σαν Γκουάνγκ, αλλά δεν ήταν σίγουρος αν είχε αγγίξει πραγματικά την καρδιά του. Βλέποντάς τον να στέκεται εκεί αποφάσισε να του μιλήσει και ψιθύρισε:
«Έχεις παραμείνει πολύ στο χιόνι. Τι ζητάς; Κρυώνεις;»
Ο Σαν Κουάνγκ έκπληκτος που άκουσε τον δάσκαλο να του μιλάει, απάντησε ευγενικά:
«Όχι, αξιοσέβαστε κύριε, δεν κρυώνω. Eίμαι εδώ για να διδαχθώ».
Ο δάσκαλος τότε τον ρώτησε:«Τι θέλεις να διδαχθείς;»και ο μοναχός Σαν Κουάνγκ απάντησε ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του:
«Ζητώ μόνο ο δάσκαλος, στο έλεός του, να ανοίξει την πύλη της γλυκιάς δροσιάς και να απελευθερώσει όλα τα όντα».
Ο δάσκαλος τον κοίταξε για λίγο και είπε:
«Ο υπέρτατος, θαυμάσιος δρόμος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από χρόνια προσπαθειών, εξασκώντας ό,τι είναι δύσκολο να εξασκηθεί και αντέχοντας ό,τι είναι δύσκολο κανείς να αντέξει. Γιατί θα έπρεπε εσύ, με τη ρηχή καρδιά και το αλαζονικό μυαλό να υποφέρεις μάταια τέτοιες δυσκολίες;»
«Δεν είμαι βέβαιος για την επιτυχία μου, αν δεν με διδάξετε», είπε ο μοναχός Γκουάνγκ.
«Αν εγώ είμαι αυτός που θα σε διδάξει, αυτές οι χιονονιφάδες που τώρα πέφτουν θα γίνουν κόκκινες. Όταν αυτό συμβεί, θα σε διδάξω»,αποκρίθηκε ο Τα Μο.
Ο Σαν Κουάνγκ πίστεψε έντονα πως μπορούσε να κατορθώσει τον σκοπό του και με όλη τη δύναμη που του είχε απομείνει έβγαλε ένα μαχαίρι κι έκοψε τον αριστερό βραχίονά του τοποθετώντας τον μπροστά στον δάσκαλο. Τότε ο Τα Μο σήκωσε το κομμένο χέρι και καθώς το αίμα ανάβλυζε με ορμή, πολύ γρήγορα πάγωνε στον αέρα κι έπεφτε σαν κόκκινες νιφάδες χιονιού. Τότε ο Τα Μο συνειδητοποίησε πόσο ειλικρινής ήταν ο νεαρός μοναχός και του είπε:
«Είσαι πρόθυμος να κόψεις το χέρι σου δείχνοντάς μου την ειλικρίνεια και την αποφασιστικότητά σου. Αυτό δείχνει ότι είσαι έτοιμος να κατανοήσεις τη διδασκαλία. Σε ονομάζω Χούι Κο (慧可 - Huì Kě - Ικανή Σοφία / Σοφία και Ικανότητα)».
Ο Χούι Κο έβαλε χιόνι στην πληγή του και τύλιξε το τραυματισμένο του χέρι μ' ένα κομμάτι ύφασμα.
Σύμφωνα με τον θρύλο των Σαολίν, οι μοναχοί του ναού θεράπευσαν το χέρι του με βότανα που μάζεψαν από το Μπο Γιού βουνού Σονγκ (嵩山 - Sōng Shān - Σονγκ Σαν). Αποδεικνύεται και ιστορικά ότι οι Σαολίν είχαν τη γνώση από εκείνη την εποχή να επουλώσουν μια τέτοια πληγή.
Το βιβλίο «Βιογραφίες Διακεκριμένων Μοναχών» (高僧傳 - Gāo Sēng Zhuàn - Γκάο Σανγκ Τζουάν) αναφέρει την ίδια στιχομυθία λέγοντας πως ο υποψήφιος μαθητής ζήτησε έναν δάσκαλο που: « [...]θα άνοιγε την πύλη του ελιξίριου της παγκόσμιας συμπόνιας, για να απελευθερώσει όλα τα όντα» και ο Μποντιντάρμα απάντησε: «Πώς μπορείς να ελπίζεις για κάτι τέτοιο έχοντας λίγη αρετή, λίγη σοφία, μια ρηχή καρδιά και ένα αλαζονικό μυαλό; Θα ήταν απλώς χάσιμο χρόνου».
Η ιστορία του Χούι Κο είναι η πρώτη, αλλά όχι η τελευταία φορά στην ιστορία του Σαολίν Κουνγκ Φου που ο δάσκαλος θα πρέπει να σιγουρευτεί για την αξία του μαθητή και ο μαθητής θα κληθεί να αποδείξει την επιμονή και την αποφασιστικότητά του, για να κριθεί άξιος να μάθει Σαολίν Κουνγκ Φου. Αλλιώς θα είναιαπλώς χάσιμο χρόνου.
Σε ανάμνηση αυτής της ιστορίας, οι μοναχοί του ναού Σαολίν είναι οι μόνοι στον κόσμο που χαιρετούν μόνο με ένα χέρι, ώστε ποτέ να μην ξεχαστεί η αποφασιστικότητα που χρειάζεται κάποιος για να μάθει Κουνγκ Φου.
Αργότερα το Τα Μο Τινγκ (达摩庭 - Dá Mó Tíng - Το δωμάτιο του Τα Μο) μετονομάστηκε σε Λι Σούε Τινγκ (立雪亭 - Lì Xuě Tíng - Το δωμάτιο στέκοντας στο χιόνι).
Μέσα σ' αυτό υπάρχει ένα άγαλμα του δασκάλου Τα Μο σε στάση διαλογισμού. Πάνω από το άγαλμα υπάρχει μια επιγραφή με αποτυπωμένους τέσσερις κινεζικούς χαρακτήρες:
Σούε Γιν Σιν Τζου (雪印心珠 - Xuě Yìn Χīn Ζhū)
«Η βαθύτερη ευσέβεια που αποτυπώθηκε στο χιόνι»
Την επιγραφή αυτή την έγραψε ο αυτοκράτορας Τσιάν Λονγκ (乾隆 - Qián Lóng) το έτος 1750 μ.Χ., στη διάρκεια της δυναστείας των Τσινγκ (清 - Qīng, 1644 - 1911 μ.Χ.).