Μακριά από τις κύριες πόλεις στα κεντρικά βουνά της Κίνας συνέχιζε να υπάρχει μια απομονωμένη περιοχή που είχε έναν καμένο και κατεστραμμένο ναό, ένα μικρό χωριό και ένα ρέμα νερού, μα πάνω από όλα είχε μια ιστορία 1.500 χρόνων, η δύναμη της οποίας δεν είχε σβήσει.
Έτσι, ο σεβάσμιος μοναχός Σι Σου Σι (释素喜 - Shì Sù Xǐ, 1924 - 2006) βρήκε καταφύγιο σε έναν χρόνια ξεχασμένο και πεσμένο ναό. Δεν τον ενόχλησαν οι ταπεινές και δύσκολες συνθήκες. Ο ίδιος εγκαταστάθηκε στον ναό και μαζί με τους λίγους ανθρώπους που έμεναν μαζί του φύτευε και μοίραζε λαχανικά τριγύρω. Σύντομα εντάχθηκαν και άλλοι σε αυτό το γαλήνιο μέρος.
Ο Σι Σου Σι πέρασε τη ζωή του βοηθώντας τους κατοίκους του χωριού σε μια περίοδο πείνας, αναταραχής και σύγχυσης. Γνώριζε ότι επέλεξε για τόπο διαμονής ερείπια, μα όχι τυχαία ερείπια, αλλά τα ερείπια του ναού του νεαρού δάσους, του Σαολίν. Ήξερε ότι τα κτίσματα δεν έχουν σημασία. Το Σαολίν, μετά από μια μακρά περίοδο παραμέλησης, ήταν και πάλι αυτό που ήταν το Σαολίν στην ουσία του: ένα μέρος για καταφύγιο, βοήθεια και διδασκαλία. Μετά από αιώνες μεγάλης αίγλης ήταν ένας ήσυχος, απομονωμένος ναός, μέχρι που ένα γεγονός σε μια περιοχή πολύ μακριά θα τα άλλαζε όλα.
Εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του '60 στο Χονγκ Κονγκ (香港 - Xiāng Gǎng - Σιάνγκ Γκανγκ, λατ: Hong Kong), οι ταινίες δράσης ήταν αρκετά δημοφιλείς. Η βιομηχανία ταινιών του Χονγκ Κονγκ γνώρισε διεθνή επιτυχία όταν χρησιμοποίησε ως θέμα το Σαολίν Κουνγκ Φου που αυτήν την φορά, χάριν εμπορικότητας, γενέτειρά του ήταν το Χονγκ Κονγκ! Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας ήταν μια ψυχαγωγική ανοησία, αλλά για κάποιον λόγο η ταινία είχε τρομερή επιτυχία. Τις δεκαετίες του '70 και του '80 ακολούθησαν και άλλες τέτοιου είδους ταινίες που έγιναν και αυτές με τη σειρά τους πολύ γνωστές. Στην πραγματικότητα ήταν τόσο αποδεκτές που για πρώτη φορά οι δυτικοί έβλεπαν κινεζικές ταινίες, έστω και αν συχνά δεν συγχρονίζονταν ούτε με τα αγγλικά ούτε με τις κινήσεις των χειλιών. Στη συνέχεια, δυτικοί παραγωγοί ανέλαβαν το είδος ταινιών και μεταφέρθηκαν από τα Spaghetti Westerns στο Ανατολικό Κουνγκ Φου.
Εκείνη την περίοδο σημαντικό γεγονός αποτέλεσε και η επίσκεψη του Νίξον στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) (中华人民共和国 - Zhōng Huá Rén Mín Gòng Hé Guó - Τζονγκ Χουά Ζαν Μιν Κονγκ Χούα Γκουό). Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης ένας από τους ακόλουθους του Νίξον έπρεπε να χειρουργηθεί. Οι Κινέζοι δεν διέθεταν δυτικές ιατρικές εγκαταστάσεις για να του σώσουν τη ζωή και η διαδικασία πραγματοποιήθηκε με βελονισμό κατά τη διάρκεια του οποίου ο ακόλουθος ήταν ξύπνιος και χωρίς να πονά.
Είχε έρθει η ώρα η Κίνα να συνειδητοποιήσει ότι πέρα από την αφθονία της δύναμης των ανθρώπων, η οποία θα χρειαζόταν αρκετό χρόνο για να εξελιχθεί σε μια κερδοσκοπική και εξαγωγική δύναμη, κατείχε δύο μοναδικά αγαθά: την παραδοσιακή Κινεζική Ιατρική και το Κουνγκ Φου!
Ένας αξιωματούχος της κινεζικής κυβέρνησης έλαβε το καθήκον να δώσει τη ζωή πίσω στο Σαολίν. Το Σαολίν έχει ήδη μερικώς αποκατασταθεί και οι εργασίες αποκατάστασης συνεχίζονται ακόμη και σήμερα.