Σύμφωνα με τους θρύλους που καταγράφονται στους αρχαίους και στους πρώιμους κλασικούς χρόνους, καθώς και με βάση τα σύγχρονα αρχαιολογικά ευρήματα σε ολόκληρη την περιοχή της Κίνας, η Πολεμική Τέχνη -που με το πέρασμα των αιώνων κατέληξε να ονομάζεται Γου Σου (武術 - WǔShù)- πρωτοεμφανίστηκε στις πρωτόγονες κοινωνίες από το ξύπνημα του ανθρώπινου είδους στην Κίνα, τον 17ο π.Χ. αιώνα.
Κατά τη Λίθινη Εποχή, όπως συνέβαινε και στον υπόλοιπο κόσμο, οι προϊστορικοί λαοί της Κίνας κυνηγούσαν και καλλιεργούσαν χρησιμοποιώντας πολλά εργαλεία. Ωστόσο η αύξηση του πληθυσμού τους οδήγησε στη διάσπασή τους σε φυλές, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο αγώνας για την κατοχή γης και την εύρεση φαγητού. Η ανάγκη για υπεροχή κι επιβίωση είχε ως συνέπεια, τα εργαλεία που αρχικά χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για το κυνήγι και την καλλιέργεια της γης να μετατραπούν σε όπλα εναντίον άλλων ανθρώπων.
Μέχρι και το τέλος της Λίθινης Εποχής που εκτείνεται από το 2,5 εκατ. π.Χ έως το 8700 με 3300 π.Χ, οι άνθρωποι στην Κίνα χρησιμοποιούσαν πέτρινα και κοκάλινα όπλα για να κυνηγήσουν, να αμυνθούν εναντίον των θηρίων που τους απειλούσαν και για να πολεμήσουν εναντίον άλλων φυλών. Σε διάφορες επαρχίες της Κίνας οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν πέτρινα μαχαίρια, κοκάλινα ακόντια, πέτρινα τσεκούρια, καθώς και κοκάλινες αιχμές βελών που χρονολογούνται από τη μακρινή αρχαιότητα μέχρι το 4000 π.Χ.
Τη Νεολιθική Περίοδο ακολούθησε η εποχή του θρυλικού αυτοκράτορα Χουάνγκ (黃帝 - Huáng Dì), ή αλλιώς Κίτρινου Αυτοκράτορα και του αντιπάλου του, Κόκκινου αυτοκράτορα Γιάν (炎帝 - Yán Dì), οι οποίοι αναγνωρίζονται από τους Κινέζους ως οι πρώτοι πρόγονοι των κινεζικών εθνοτήτων.
Στα χρόνια του Κίτρινου Αυτοκράτορα, περίπου από το 2700 ως το 2600 π.Χ., εμφανίστηκαν τα πρώτα μεταλλικά όπλα. Λέγεται ότι ένας απόγονος του αυτοκράτορα Γιάν, ο Τσι Γου (蚩尤 -Chī Yóu), αρχηγός μιας φυλής που επιτέθηκε στον Χουάνγκ, επινόησε πέντε διαφορετικά είδη μεταλλικών όπλων: ένα όπλο με γάντζο, ένα δόρυ με πέλεκυ, την τυπική λόγχη και δύο άλλα είδη λόγχης. Έτσι, συμπεραίνεται ότι τα μακριά μεταλλικά όπλα προϋπήρχαν των κοντών και πως η λόγχη είναι το πρώτο από τα γνωστά μας όπλα που εμφανίστηκε στο πεδίο της μάχης την περίοδο αυτή, δηλαδή γύρω στον 26ο αιώνα π.Χ. Αν και o Τσι Γου ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τον Κίτρινο Αυτοκράτορα, οι μετέπειτα γενιές τον αποκαλούσαν «Κύριο του Πολέμου».
Στις πολεμικές νίκες και τις καλές συγκομιδές οι άνθρωποι γιόρταζαν με χορούς μιμούμενοι τις πολεμικές τους δραστηριότητες. Αντικείμενα που έχουν έρθει στο φως μετά από ανασκαφές και ανήκουν σ' αυτούς τους αρχαίους χρόνους μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι φορούσαν στα κεφάλια τους κέρατα και χόρευαν ή συναγωνίζονταν. Αυτή η «Πάλη με Κέρατα» που ονομάζεται Τζιάο Ντι (角抵 - Jǐao Dǐ) και η επινόησή της αποδίδεται στον Τσι Γου, μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη οργανωμένη κινεζική μέθοδος μάχης.
Σύντομα η δραστηριότητα αυτή εξαπλώθηκε και σε άλλες φυλές, όπως τις φυλές Χαν (漢 - Hàn) στη δυτική και κεντρική Κίνα, των Μουνών και Μογγόλων στα βόρεια της Κίνας και των Τανγκού (νοτιοανατολική Κίνα). Με την πάροδο των ετών εξελίχθηκε κι έγινε ένα είδος ανταγωνιστικού αγώνα πάλης, όπου οι πολεμιστές φορούσαν κέρατα στο κεφάλι και δέρματα ζώων στο σώμα εισάγοντας έτσι την ιδέα της προστατευτικής θωράκισης του σώματος.
Καθώς οι φυλές μεγάλωναν και η εκπαίδευση μαχητών αποτελούσε πλέον μία αναγκαιότητα, η ιδιότητα του πολεμιστή κατέστη μια πλήρης απασχόληση διαμορφώνοντας τη στρατιωτική τάξη. Η χρήση των κεράτων ξεπεράστηκε και το νέο είδος πάλης ονομάστηκε Τζιάο Λι (角力 - Jiāo Lì) και Σιανγκ Που (相扑 - Xiāng Pū) και οι πολεμικοί χοροί εξελίχθηκαν σε εντυπωσιακούς αγώνες που έμοιαζαν με πυγμαχία και ονομάστηκαν Σόου Πο (手搏 - Shǒu Bó, κυρ. Πάλη με Γυμνά Χέρια).