Η περίοδος της δυναστείας των Μινγκ (明 - Míng, 1368 - 1644 μ.Χ.) είναι μία χρυσή εποχή για την Κίνα και αποτελεί ένα θεαματικά δυναμικό και πολιτιστικά γόνιμο κεφάλαιο της κινεζικής ιστορίας.
Την εποχή των Μινγκ η Κίνα ήταν ανοιχτή σε ξένες επιρροές με μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορική αυλή, όπου μπορούσε κανείς να συναντήσει έναν Ιρανό αστρονόμο, έναν Βιετναμέζο αρχιτέκτονα ή έναν Ιάπωνα ειδικό στα όπλα.
Κατά τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα, που διήρκεσε από την παρακμή περίπου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι την ιταλική Αναγέννηση και έχει μείνει γνωστός και ως «Σκοτεινοί Χρόνοι», η Κίνα έγινε ο πιο προηγμένος πολιτισμός του κόσμου κυρίως λόγω των τεχνολογικών εφευρέσεων.
Προτού η Αγγλία ανακαλύψει την εκτύπωση, η Κίνα τύπωνε την πρώτη εγκυκλοπαίδεια του κόσμου με ένα τεράστιο σύνολο πληροφοριών που περιείχε τα πάντα, από τις συνταγές για ένα πιάτο φασόλια, μέχρι το πώς να ντύσει κανείς ένα πτώμα.
Το έτος 1500 μ.Χ., η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο ήταν το Πεκίνο με 600.000 - 700.000 κατοίκους. Ήταν μια καθαρή πόλη που είχε εκτεταμένο αποχετευτικό δίκτυο, ενώ το Λονδίνο των 20.000 κατοίκων ήταν ένα βρώμικο άθροισμα κατοικιών με τα περιττώματα να παρασέρνονται από τα νερά στους δρόμους.
Οι διάσημες «τέσσερις μεγάλες εφευρέσεις», το χαρτί, η τυπογραφία, η πυρίτιδα και η μαγνητική πυξίδα, χρησιμοποιούνταν ευρέως στην Κίνα πολύ πριν φτάσουν στη Δύση. Πορσελάνη, άβακας, μηχανικό ρολόι, αντλίες νερού, ακόμη και ο σεισμογράφος, η λίστα των κινεζικών εφευρέσεων είναι ατελείωτη. Οι επιστημονικές γνώσεις έφτασαν επίσης σε εντυπωσιακό επίπεδο σε τομείς όπως τα μαθηματικά, η αστρονομία, η βιολογία και η ιατρική.
Την ώρα που τα τεράστια πλοία-θησαυροφυλάκια των Κινέζων αυτοκρατόρων όργωναν τους ωκεανούς «για να συλλέξουν φόρους από τους βάρβαρους» (και, σύμφωνα με κάποιους μελετητές, ανακάλυπταν την Αμερική) η Ευρώπη μαστιζόταν από θρησκοληψίες, όπως για παράδειγμα ότι κάπου στον Ατλαντικό ωκεανό βρισκόταν το τέλος του επίπεδου κόσμου.
Δεκαετίες πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο, η Κίνα εκτελούσε εμπορικές διαδρομές στην Αφρική και σε όλο τον Ινδικό ωκεανό. Ο πιο ατρόμητος εξερευνητής της χώρας, ο Τζανγκ Χούα (鄭和 - Zhèng Hé), πραγματοποιούσε κορυφαίες αποστολές επικής κλίμακας προς τη Νοτιοανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Μετά το τέλος του τελευταίου ταξιδιού του Τσενγκ Χε το 1435 μ.Χ., οι ηγεμόνες της δυναστείας των Μινγκ απαγόρευσαν το θαλάσσιο εμπόριο, εν μέρει επειδή χρειάζονταν τα κρατικά κονδύλια για να βελτιώσουν τις οχυρώσεις στον Βορρά και να αποκρούσουν την εισβολή των Μογγόλων, αλλά και εξαιτίας μιας θεμελιώδους μεταστροφής σε μια εθνική φιλοσοφία που θεωρούσε ότι η Κίνα ήταν τέλεια και δεν είχε ανάγκη να βλέπει πέρα από τα σύνορά της.
Εξελίξεις ως προς τις πολεμικές τέχνες και τον ναό Σαολίν:
1368 μ.Χ.:O Τσού Γιουάν Τζανγκ (朱元璋 - Zhū Yuán Zhāng), ιδρυτής της δυναστείας Μινγκ, απέσυρε την απαγόρευση των Γιουάν (元 - Yuán, 1279 - 1368 μ.Χ.) για την εξάσκηση των πολιτών στο Γου Γι (武藝 - Wǔ Yì, Πολεμική Τέχνη) και οργάνωσε πολιτοφυλακή. Η εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες έγινε της μόδας για κάποιο διάστημα. Αυτοκρατορικό διάταγμα επέβαλλε στους σπουδαστές να μαθαίνουν ιππασία και σκοποβολή. Την ίδια περίοδο, οι διανοούμενοι αρέσκονταν στην εκμάθησή του.
Οι δεκαοκτώ μορφές του Γου Γι που αναφέρονται σε προηγούμενες περιόδους είχαν τώρα αποκρυσταλλωθεί ως προς το περιεχόμενο τους.
Aυτήν την περίοδο, η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών έδινε εξίσου έμφαση σε τρεις διαφορετικές μεθόδους εξάσκησης:
Κουνγκ Φα (功法 - Gōng Fǎ - κυρ: Δεξιότητα και Τεχνική)
Τάο Λου (套路 - Tào Lù - Ρουτίνες / Φόρμες) και
Γκούα Ντόου (格鬥 - Gé Dòu - Πάλη / Μάχη)
1573 - 1620 μ.Χ.:Οι μοναχοί του ναού του Σαολίν εκτελούσαν συχνά παραστάσεις Γου Γι για τους επισκέπτες τους.
1621 μ.Χ.:O Τσενγκ Τσονγκ Ντόου (程冲斗 - Chéng Chōng Dǒu), σπεσιαλίστας του παραδοσιακού Γουσού (武術 - Wǔ Shù), εξέδωσε το βιβλίο του «Δεξιότητες για Μετά την Ενασχόληση με τη Γεωργία» (耕余剩技 - Gēng Yú Shèng Jì - Γκανγκ Γιου Σανγκ Τζι) στο οποίο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά εικονογραφημένες φόρμες με το πλατύ σπαθί, το κοντάρι και τη λόγχη.