Οι πολεμικοί χοροί έχουν παρελθόν μεγαλύτερο των δύο χιλιάδων χρόνων και ανήκουν στους βασικούς άξονες της κινεζικής πολεμικής πρακτικής.
Ο φιλόσοφος Χαν Φέι (韓非 - Hán Fēi, 280 - 233 π.Χ.) αναφέρει:
«Την εποχή του αυτοκράτορα Σουν (舜 - Shùn, 2255 - 2205 π.Χ.) οι Μιάο (苗族 - Miáo), μία μικρή σε πλήθος φυλή, εξεγέρθηκαν. […] Έτσι, (ο αυτοκράτορας) εξασκούσε τα στρατεύματά του για τρία χρόνια χρησιμοποιώντας τον Χορό της Ασπίδας και του Τσεκουριού και αυτό επέφερε την ειρήνη με τους Μιάο».
Αυτός ο «Χορός της Ασπίδας και του Τσεκουριού» (干舞 - Gàn Wǔ - Καν Γου) ήταν ένας πολεμικός χορός. Στο βιβλίο Σαν Χάι Τσινγκ (山海經 - Shān Hǎi Jīng - Σαν Χάι Τζινγκ, Κλασικό βιβλίο των Βουνών και των Θαλασσών), ένα γεωγραφικό και πολιτιστικό εγχειρίδιο τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών, αναφέρεται ότι ο Σία Τσι (夏啟 - Xià Qǐ) χόρεψε τον «Χορό των Εννέα Τομών» (九韶 - Jiǔ Sháo - Τζιό Σάο). Ο Σία Τσι ήταν γιος του μυθικού αυτοκράτορα Γιού του Μέγα (大禹 - Dà Yǔ - Τα Γιού, 2357-2255 π.Χ.), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής της δυναστεία Σία (夏 - Xià).
Στο «Βιβλίο των Ωδών» (詩經 - Shī Jīng - Σι Τζινγκ), περίπου το 700 π.Χ., αναφέρεται ότι ο βασιλιάς Γου (武 - Wǔ) της Δυτικής δυναστείας Τσου (西周 - Xī Zhōu - Σι Τζόου, 1027 - 771 π.Χ.) χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του πολεμικούς χορούς, για να εξυψώσει το ηθικό των στρατιωτών του. Ο βασιλιάς Γου πήρε τις στρατιωτικές μεθόδους μάχης και τις ενσωμάτωσε σε ρουτίνες ή χορούς που συνοδεύονταν από μουσική. Αυτές οι ρουτίνες που περιείχαν, επιπλέον, μιμήσεις των κινήσεων των τοπικών αγροτικών και άγριων ζώων και ονομάστηκαν Σιάνγκ Γου (武德舞 - Xiāng Wǔ), αποτέλεσαν με την πάροδο του χρόνου τον πυρήνα της στρατιωτικής εκγύμνασης κι εκπαίδευσης των Τσου. Οι αγρότες έπρεπε να απασχολούνται τις τρεις εποχές του έτους με την καλλιέργεια της γης και την τέταρτη εποχή με τη στρατιωτική εκπαίδευση. Για την κοινωνική τάξη των αριστοκρατών αυτή η στρατιωτική εκπαίδευση έγινε μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος σπουδών. Κατά τη διάρκεια της περιόδου του Δυτικού Τσου οι πολεμικές τεχνικές που σήμερα λέγονται Σουάι Τζιάο (摔跤 - Shuāi Jiāo) ήταν γνωστές ως Τζιάο Λι (角力 - Jiǎo Lì) και είχαν υιοθετηθεί επίσημα από την κυβέρνηση ως εκπαιδευτικές και πολεμικές μέθοδοι του στρατού. Ανάλογα με τον τόπο, όπου ασκήθηκε, το Σουάι Τζιάο πήρε διάφορα ονόματα, όπως Λιάο Τζιάο (料跤 - Liào Jiāo), Σιάνγκ Που (相扑 - Xiāng Pū), Κουάν Τζιάο (掼跤 - Guàn Jiāo), Κουάι Τζιάο (快跤 - Kuài Jiāo), Κουά Τζιάο (跨跤 - Kuà Jiāo), Σόου Πο (手搏 - Shǒu Bó) κ.λπ.
Έτσι, οι πολεμικοί χοροί στην Κίνα, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου την ίδια περίοδο, βοήθησαν στο να καλλιεργηθούν τεχνικές επίθεσης και άμυνας, ενώ οδήγησαν στην ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών και δυνατών τεχνικών. Όμως μόνο στην Κίνα είχαν περαιτέρω εξέλιξη αποτελώντας τους προάγγελους των φορμών των πολεμικών τεχνών του Κουνγκ Φου.