Είναι γεγονός ότι οι μοναχοί Σαολίν προς το τέλος της δυναστείας Μινγκ έστρεψαν την προσοχή τους στην άοπλη μάχη και δεν το έκαναν επειδή ήταν πιο αποτελεσματική. Σε μια πραγματική μάχη η άοπλη σύγκρουση δεν είναι τόσο αποτελεσματική όσο το κοντάρι που εξασκούσαν οι μοναχοί για αιώνες ούτε τόσο θανατηφόρα όσο τα ξίφη και τα δόρατα που χρησιμοποιούσαν στις μάχες και σίγουρα όχι τόσο επικίνδυνη όσο τα πυροβόλα όπλα που είχαν εφευρεθεί στην Κίνα αιώνες πριν. Αντίθετα, οι μοναχοί Σαολίν στόχευαν στις φιλοσοφικές και τις ιατρικές διαστάσεις των νέων μορφών άοπλης μάχης. Ο ύστερες τεχνικές Μινγκ και οι πρώιμες τεχνικές Τσινγκ της Γροθιάς Σαολίν και της Γροθιάς της Ύψιστης Αρχής έκρυβαν ένα πλούσιο λεξιλόγιο φυσιολογικής και πνευματικής αυτο-καλλιέργειας. Χαρακτηρίστηκαν από μια μοναδική σύνθεση πολεμικών, θεραπευτικών και φιλοσοφικών στόχων. Αυτό δε σημαίνει ότι στην έως τότε μακραίωνη ιστορία οι Σαολίν ενδιαφέρονταν μόνο να πολεμούν και όχι για τις θεραπευτικές και φιλοσοφικές διαστάσεις της πολεμικής τους τέχνης· η ιστορία έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Απλώς είχε έρθει η ώρα της θεμελίωσης και της ρητής έκφρασης όλων αυτών των διαστάσεων. Χίλια χρόνια μετά τη γέννηση της γυμναστικής Ντάο Γιν (導引 - Dǎo Yǐn) και της αναπνοής Τάι Σι (胎息 - Tāi Xī - Εμβρυική Αναπνοή) είχε έρθει η ώρα και η ωριμότητα να καταγραφεί και να αναδειχθεί η σύνθεση τους με τη Γροθιά Σαολίν και τη Γροθιά της Ύψιστης Αρχής.
Έτσι, αυτήν την περίοδο πρωτοεμφανίζεται και ο όρος «εσωτερική δύναμη» (内力 - Nèi Lì - Νέι Λι), η οποία επιδιωκόταν με τις τεχνικές Νέι Κουνγκ (內功 - Nèi Gōng, κυρ: Εσωτερική Δεξιότητα) της αναπνοής, του διαλογισμού και της κυκλοφορίας της ενέργειας. Στη μετέπειτα βιβλιογραφία της περιόδου Qing, η Καλλιέργεια του Τσι (练氣 - Liàn Qì - Λιίν Τσι) κατέστη βασικός όρος. Η χειραγώγηση του Τσι (氣 - Qì) υπονοούσε την αρμονία του μυαλού και του σώματος, της πρόθεσης και της κίνησης. Η καλλιέργεια του Τσι ήταν μια μορφή πνευματικής συγκέντρωσης υποτάσσοντας το σώμα στη θέληση του πολεμιστή. Τέλος, η σημασία των σημείων βελονισμού στις άοπλες μάχες είναι μια ένδειξη ενσωμάτωσης και της ιατρικής θεωρίας. Σε ορισμένους τύπους πάλης ο πολεμικός στόχος της τόνωσης του σώματος για μάχη δεν μπορεί να διακριθεί από τον ιατρικό στόχο της πρόληψης της ασθένειας. Με έναν συνδυασμό Τσι κυκλοφορίας, μάλαξης και αυτο-χτυπημάτων ο ασκούμενος αναμένεται να αποκτήσει «εσωτερική ευρωστία» (內裝 - Nèi Zhuāng - Νέι Τζουάνγκ) που θα εξαλείψει όλες τις ασθένειες.
Αναγνωρίζοντας όλα αυτά από τα τέλη της περιόδου Μινγκ, η τριπλή σύνθεση της φιλοσοφίας, της θεραπείας και της μάχης καταγράφεται αναλυτικά για πρώτη φορά καθώς οι συγγραφείς σταμάτησαν να αρκούνται στην περιγραφή των κινήσεων. Αντ’ αυτού ενσωμάτωσαν στις περιγραφές τους την ιατρική και τη φιλοσοφία και ανακάλυψαν στο σώμα των πολεμιστών τις παγκόσμιες δυνάμεις του Γιν και του Γιάνγκ (陰陽 - Yīn Yáng), των πέντε στοιχείων (五行 - Wǔ Xíng - Γου Σινγκ), των οκτώ τριγράμμων (易经 - Bā Guà - Μπα Γκουά), καθώς και του ίδιου του πολυδιάστατου και πολυδύναμου Τσι.