Το Βιβλίο των Ωδών (詩經 - ShīJīng - Σι Τζινγκ)είναι μια συλλογή από τριακόσια πέντε ποιήματα που κατά πάσα πιθανότητα γράφτηκαν σε μια περίοδο που εκτείνεται από το 1100 π.Χ. έως το 481 π.Χ. Θεωρείται κλασική πηγή της κινεζικής λογοτεχνίας κι ένα από τα πέντε πιο κλασικά κείμενα του κομφουκιανισμού.
Το Κλασικό Βιβλίο της Ιστορίας (書經 - ShūJīng - Σου Τζινγκ), γνωστό και ως «Επίσημη Ιστορία», είναι μια συλλογή ρητορικής πεζογραφίας που αποδίδει στοιχεία της αρχαίας Κίνας και χρησίμευσε ως βάση για την κινεζική πολιτική φιλοσοφία για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια. Η συλλογή αποδίδεται παραδοσιακά στον Κομφούκιο (孔子 - Kǒng Zǐ - Κουνγκ Ζι).
Το Βιβλίο των Τελετών (禮記 - Lǐ Jì - Λι Τζι)είναι μια συλλογή κειμένων που περιγράφουν τις κοινωνικές μορφές, τη διοίκηση και τις τελετουργίες της δυναστείας των Τζόου (周 - Zhōu), όπως αυτές κατανοούνταν στην Εποχή των Εμπόλεμων Κρατών (戰國時代 - Zhàn Guó Shí Dài) και στην πρώιμη περίοδο της δυναστείας των Χαν (漢 - Hàn).
Το Βιβλίο των Αλλαγών / Ι Τσινγκ (易經 - YìJīng - Γι Τζινγκ)είναι το αρχαιότερο από τα πέντε κλασικά κινεζικά κείμενα. Διαθέτοντας ιστορία πάνω από δυόμισι χιλιετίες σχολιασμού και ερμηνείας, το Ι Τσινγκ θεωρείται ένα εμβληματικό κείμενο που διαβάζεται σε όλον τον κόσμο προσφέροντας έμπνευση στην τέχνη, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, την ψυχανάλυση ακόμα και στον κλάδο των επιχειρήσεων. Αρχικά αποτέλεσε ένα εγχειρίδιο μύησης κατά την περίοδο του Δυτικού Τσου (西周 - Xī Zhōu, 1000 - 750 π.Χ.) και αργότερα, κατά τη διάρκεια της Περιόδου των Εμπόλεμων Κρατών (戰國時代 - Zhàn Guó Shí Dài - Τζαν Γκουό Σι Τάι, 474 - 221 π.Χ.) και της Πρώιμης Αυτοκρατορικής Περιόδου μετατράπηκε σε κοσμολογικό κείμενο με μια σειρά φιλοσοφικών σχολίων, γνωστών ως «Δέκα Πτέρυγες» (十翼 - Shí Yì - Σι Γι). Αφού έγινε μέρος των «Πέντε Κλασικών Κειμένων», τον 2ο αιώνα π.Χ., το Ι Τσινγκ αποτέλεσε τη βάση για τη δυτική κατανόηση της ανατολικής σκέψης.
Η ακριβής προέλευση του Ι Τσινγκ δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένη. Σύμφωνα με την κινεζική παράδοση, τα «Οκτώ Τρίγραμμα» σύμβολα (易经 - Bā Guà - Μπα Γκουά) του Ι Τσινγκ ανακαλύφθηκαν απ' τον σοφό, μυθικό ήρωα (ή -κατ' άλλους- πρώτο αυτοκράτορα της Κίνας) Φου Σι (伏羲 - Fú Xī). Πολύ αργότερα τα τρίγραμμα συνδυάστηκαν σε ζεύγη με αποτέλεσμα τη δημιουργία των 64 εξαγράμμων την εποχή της βασιλείας του Γιού του Μέγα (大禹 - Dà Yǔ - Τα Γιού).
Τα Χρονικά της Άνοιξης και του Φθινοπώρου (春秋 - Chūn Qīu)είναιένα χρονικό από το πολιτεία Λου (魯 - Lǔ) που καταγράφει την περίοδο 722-479 π.Χ. Είναι το παλαίοτερο και μοναδικό διασωζόμενο του είδους του από την πρότερη Ανατολική δυναστεία Τζόου (東周 - Dōng Zhōu - Τονγκ Τζόου). Το βιβλίο κέρδισε τέτοια υψηλή θέση στην παραδοσιακή λογοτεχνία που κατέληξε να δώσει το όνομά του στην περίοδο που καταγράφει.
Το Χρονικό της Άνοιξης και του Φθινοπώρου δε μιλάει μόνο για γεγονότα της πολιτείας Λου, αλλά και άλλων πολιτειών της περιόδου. Με αυτόν τον τρόπο προσφέρει μία λεπτομερή εικόνα από τις δραστηριότητες της εποχής, είτε από ειρηνικές είτε πολεμικές περιόδους, και άλλες πληροφορίες που αποτελούσαν σημαντικό κομμάτι των αυτοκρατορικών καταγραφών, όπως φυσικές καταστροφές και εκλείψεις ηλίου. Οι καταγραφές των φυσικών φαινομένων έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην χρονολόγηση των γεγονότων και στην αντιστοίχιση του παλιού κινεζικού ημερολογίου με το δυτικό.
Στους αρχαίους χρόνους η επικρατούσα άποψη ήταν ότι το βιβλίο αυτό ήταν δημιούργημα του Κομφούκιου, βασισμένο στα χρονικά της πολιτείας Λου.