Γύρω στον 21ο π.Χ. αιώνα εμφανίστηκε η δυναστεία Σία (夏 - Xià) ιδρύοντας το πρώτο δουλοκτητικό κράτος στην Κίνα. Αυτό σηματοδότησε το τέλος της πρωτόγονης κοινωνίας. Το Γου Σου (武術 - Wǔ Shù), διατρέχοντας τις δυναστείες Σία, Σανγκ (商 - Shāng) και Τζόου (周 - Zhōu), εξελίχθηκε και απομακρύνθηκε από την πρωτόγονη μορφή του.
Τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι:
Δυναστεία Σία (夏朝 - Xià Cháo) (21ος π.Χ.-16ος π.Χ. αιώνας)
Χρησιμοποιήθηκαν μπρούτζινα όπλα, αντίγραφα των αντίστοιχων πέτρινων και εξειδικεύτηκε η χρήση τους. Σε ορισμένες περιοχές ιδρύθηκαν τα πρώτα σχολεία, όπου οι νεότερες γενιές διδάσκονταν τεχνικές κυνηγιού και χρήσης όπλων. Οι πολεμικοί χοροί και οι στρατιωτικές τεχνικές ενώθηκαν δημιουργώντας το Γου Γου (武舞 - Wǔ Wǔ - Πολεμικός Χορός).
Δυναστεία Σανγκ (商朝 - Shāng Cháo) (16ος π.Χ - 11ος π.Χ. αιώνας)
Μεγάλωσε η ποικιλία των μπρούτζινων όπλων και μεταξύ 16ου και 12ου αιώνα π.Χ.,εμφανίστηκε το κυρτό σπαθί Ντάο (刀 - Dāo). Περίπου τον 12ο αιώνα π.Χ., ο αυτοκράτορας Γου Γι (武乙 - Wǔ Yǐ) κατασκεύασε μια ξύλινη ανθρώπινη φιγούρα για εξάσκηση που ίσως αποτελεί τηνπρώτη ξύλινη κούκλα (木人樁 - Mù Rén Zhuāng - ΜουΖενΤζουάνγκ) για εξάσκηση του Γου Σου.
Δυναστεία Δυτικοί Τσου (西周朝 - Xī Zhōu Cháo) (11ος π.Χ. - 770 π.Χ. αιώνας)
Τον 11ο π.Χ. αιώνα συντάχθηκε το «Βιβλίο των Αλλαγών / I Τσινγκ» (易經 - Yì Jīng), όπου το Γιν και Γιάνγκ (陰陽 - Yīn Yáng) περιγράφεται ως η πηγή όλων των πραγμάτων του σύμπαντος. Ακόμα αναπτύχθηκαν χαρακτηριστικές κινεζικές θεωρίες, όπως η «Θεωρία των Αλλαγών - Τριγράμμων» (八卦 - Bā Guà - Μπα Γκουά) και η «Θεωρία των Πέντε Στοιχείων» (五行 - Wǔ Xíng - Γου Σινγκ), οι οποίες επηρέασαν βαθιά τις πολεμικές τέχνες και το Σαολίν, ενώ πολύ αργότερα αναπτύχθηκαν πάνω σ' αυτές τα εσωτερικά συστήματα.
Εμφανίστηκαν τυποποιημένες τεχνικές εξάσκησης για το πεδίο της μάχης με τη χρήση τουστιλέτου - τσεκουριού Γκούα (戈 - Gē) και της λόγχης Μάο (矛 - Máo).Παρουσιάστηκαν τεχνικές μάχης με συνοδεία μουσικής και τη μορφή χορού που αποτελούν το Σιάνγκ Γου (Xiáng Wǔ), τον πυρήνα της στρατιωτικής εξάσκησης. Τα μπρούτζινα όπλα χρησιμοποιούνταν ευρέως καιεμφανίστηκε το ξίφος Τζιέν (劍 - Jiàn).Δημιουργήθηκαν επίσης μοντέλα άσκησης για μάχη με γυμνά χέρια.
Δυναστεία Ανατολικοί Τσου (東周朝 - Dōng Zhōu Cháo) (770 - 256 π.Χ.)
Περίοδος της Άνοιξης και του Φθινοπώρου (春秋時代 - Chūn Qiū Shí Dài) (770 - 476 π.Χ.)
Το 659 π.Χ. ήταν ήδη διαδεδομένη η μάχη με γυμνά χέρια μεταξύ δύο ατόμων, το Σιανγκ Πο (相搏 - Xiāng Bó), πρώιμη μορφή του Σαν Ντα (散打 - Sàn Dǎ). Το μήκος του ξίφους αυτήν την εποχή ήταν περίπου μισό μέτρο και για την αποτελεσματική του χρήση χρειαζόταν πολύ περισσότερη εξάσκηση απ’ όση απαιτούσαν τα μακριά όπλα.
To 512 π.X. το βασίλειο του Γου (吳 - Wú) διόρισε στρατηγό τον Σουν Τζου (孫子 - Sūn Zǐ), o οποίος συνέταξε το κλασικό κείμενο στρατηγικής Μπινγκ Φα (兵法 - Bīng Fǎ - Στρατηγική και Τακτικές), γνωστό σήμερα ως «Η Τέχνη του Πολέμου».
Το 509 π.Χ. ο Κομφούκιος (孔子 - Kǒng Zǐ) προέτρεψε τον λαό να ασκηθεί στη φιλοσοφία και τις πολεμικές τέχνες. Δίδασκε τους μαθητές του γραφή, μαθηματικά, μουσική, κανόνες συμπεριφοράς, τοξοβολία και αρματοδρομία.
Γύρω στο 500 π.Χ. επινοήθηκε η τεχνική της ενανθράκωσης του χάλυβα, δηλαδή η κατάλληλη περιεκτικότητα του χάλυβα σε άνθρακα που του προσδίδει την απαιτούμενη σκληρότητα. Η τεχνογνωσία αυτή προήγαγε την κατασκευή και χρήση μακρύτερων και πολύ πιο αποτελεσματικών σπαθιών στις επερχόμενες μάχες. Έτσι, εμφανίστηκαν τα χαλύβδινα σπαθιά μήκους 38 εκ. περίπου.
Περίοδος των Εμπόλεμων Κρατών (戰國時代 - Zhàn Guó Shí Dài) (476-221 π.Χ.)
Τα σιδερένια όπλα ήταν πλέον πιο συνηθισμένα από τα μπρούτζινα. Στο Τζουάνγκ Ζι (莊子 - Zhuāng Zǐ), μια αρχαία κινεζική συλλογή ανέκδοτων και μύθων, γίνεται αναφορά στην τεχνική της ξιφομαχίας αυτής της περιόδου λέγοντας:
«Ο καλύτερος ξιφομάχος προσποιείται τον ανίδεο προκειμένου να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα έναντι της άμυνας του αντιπάλου και στη συνέχεια αποκτά την υπεροχή επιτιθέμενος μόνο μετά την επίθεση του αντιπάλου του.»
Οι τεχνικές μάχης με γυμνά χέρια Σόου Πο (手搏 - Shǒu Bó, κυρ. Πάλη με Γυμνά Χέρια) γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη. Προς το τέλος της περιόδου ήταν διαδεδομένα ιδιαίτερα, προσωπικά στιλ μαχητικών τεχνικών μεταξύ των καθημερινών ανθρώπων. Το όνομα για τις τεχνικές μάχης, εκείνη την περίοδο, ήταν Τσι Τσι (技击 - Jì Jī, κυρ. Επιδέξιο Χτύπημα).
Επίσης γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη η ψυχαγωγική αξία του Γου Σου. Το είδος ψυχαγωγίας, αλλά και εξάσκησης στην ανάπαυλα του πολέμου που δημιουργήθηκε εκείνη ακριβώς την περίοδο ονομάστηκε Τζιάο Ντι (角抵 - Jǐao Dǐ - Πάλη με Κέρατα).