Κατά τη διάρκεια της περιόδου 221 - 420 μ.Χ., η Κίνα ενοποιήθηκε δύο φορές. Οι Τσιν (秦 - Qín) ίδρυσαν την πρώτη φεουδαρχική αυτοκρατορία με κεντρική διοίκηση. Στη συνέχεια, η Κίνα ενοποιήθηκε από τους Χαν (漢 - Hàn). (Αργότερα θα ενοποιηθεί και τρίτη φορά από τους Τανγκ (唐 - Táng). Από τη μια πλευρά, όσο η χώρα δεν ήταν ενοποιημένη, οι συνεχείς εχθροπραξίες ενέτειναν την ανάγκη για διαφορετικά όπλα και μαχητικές μεθόδους, γεγονός που είχε ως συνέπεια την πολύπλευρη ανάπτυξη του Γου Σου (武術 - Wǔ Shù). Από την άλλη πλευρά, η ενοποίηση της χώρας επέτρεψε την εμφάνιση και ανάπτυξη των μη στρατιωτικών μορφών του. Έτσι, τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι:
Δυναστεία Τσιν (秦朝 - Qín Cháo - Τσιν Τσάο) (221 π.Χ. - 207 π.Χ.)
Ο πρώτος αυτοκράτορας των Τσιν κατέκτησε έξι βασίλεια και εγκαθίδρυσε το πρώτο φεουδαρχικό κράτος της Κίνας το 221 π.Χ. Η βασιλική αυλή συγκέντρωσε όλα τα όπλα, τα έφερε στην πρωτεύουσα Σιάν Γιάνγκ (咸陽 - Xián Yáng) και τα έλιωσε για να φτιάξει μπρούτζινες καμπάνες και δώδεκα μπρούτζινα γιγαντιαία αγάλματα. Η συλλογή όλων των όπλων περιόρισε την ανάπτυξη των τεχνικών με όπλα, αλλά η μείωση των μπρούτζινων όπλων επιτάχυνε την αντικατάστασή τους από σιδερένια όπλα. Η αυλή προήγαγε την ψυχαγωγική φύση των πολεμικών τεχνών και ιδιαίτερα των αγώνων του Τζιάο Ντι (角抵 - Jǐao Dǐ), ενός πρώιμου είδους πάλης και του Σόου Μπο (手搏 - Shǒu Bó), δηλαδή τεχνικών μάχης με γυμνά χέρια.
Τα όπλα που χρησιμοποιούνταν αυτήν την περίοδο ήταν μακρύτερα από εκείνα της Περιόδου των Εμπόλεμων Κρατών (戰國時代 - Zhàn Guó Shí Dài - Τζαν Γκουό Σι Τάι). Για παράδειγμα, το μέγεθος του ξίφους Τζιέν (劍 - Jiàn) κυμαινόταν από 81 έως 92 εκ. Το τόξο και η βαλλίστρα παρέμεναν τα κυρίως χρησιμοποιούμενα όπλα.
Δυναστεία Χαν (漢朝 - Hàn Cháo - Χαν Τσάο) (206 π.Χ. - 220 μ.Χ.)
Κατά τα πρώτα χρόνια της δυναστείας, περίπου τα τριάντα από τα εκατό βασίλεια που συνέθεταν την Ιαπωνία δημιούργησαν καλές σχέσεις με τη δυναστεία Χαν. Μέσω των αντιπροσώπων που στέλνονταν στην Κίνα ξεκίνησε μια περίοδος ανταλλαγής πολιτιστικών και πολιτισμικών στοιχείων των δύο λαών. Η εξάσκηση στο κυρτό σπαθί Ντάο (刀 - Dāo) και το ξίφος Τζιέν, καθώς και στο Σόου Μπο και το είδος πάλης Σιανγκ Πο (相搏 - Xiāng Bó) διαδόθηκαν στην Ιαπωνία. Λέγεται πως το γιαπωνέζικο Σούμο πρωτοεμφανίστηκε το 23 π.Χ., ημερομηνία που είναι συμβατή με τα παραπάνω.
Το Σόου Μπο αποτελούσε ένα από τα τεστ των στρατιωτών, γεγονός που αποδεικνύει πως ήδη υπήρχαν διαμορφωμένα κριτήρια για το επίπεδο του.
Το 82 μ.Χ. γράφτηκε το «Βιβλίο της Δυναστείας των Χαν» (漢書 - Hàn Shū - Χαν Σου), το οποίο περιλαμβάνει θεωρητικές εργασίες για τις διάφορες τέχνες. Εκεί κατηγοριοποιούνται τα υπάρχοντα βιβλία για την τέχνη του πολέμου σε τέσσερα είδη: τακτική, χαρακτηριστικά, Γιν και Γιανγκ, τεχνικές. Ανάμεσά τους βρίσκονται τριάντα οκτώ πραγματείες πάνω στην πρακτική του σπαθιού, έξι για το Σόου Μπο και άλλες που αφορούν σε μεθόδους ρίψης με βαλλίστρα. Στο τέλος της δυναστείας, μεταξύ των ετών 184 - 220 μ.Χ., ο γενικός όρος τόσο για τις τεχνικές άμυνας και επίθεσης με γυμνά χέρια, όσο και για τη μάχη με όπλα είναι ο «Γου Γι» (武藝 - Wǔ Yì - Πολεμικές Τέχνες). Είναι ο όρος που καθιερώνεται για το αρχαίο Γου Σου.
Ο Χουά Τουό (華佗 - Huà Tuó, 190 - 265 μ.Χ.), ένας διάσημος γιατρός της αρχαίας Κίνας, επινόησε ένα σύνολο μεθόδων για την ανακούφιση της μυϊκής και συναισθηματικής έντασης με ταυτόχρονη τόνωση του σώματος, οι οποίες μιμούνται στάσεις ζώων. Είναι το Γου Τσιν Σι (五禽戲 - Wǔ Qín Xì - Άσκηση / Παιχνίδι των Πέντε Ζώων) με φόρμες που μιμούνται τις στάσεις της τίγρης, του ελαφιού, της αρκούδας, του πιθήκου και του πουλιού. Αυτό σηματοδοτεί τη γέννηση και την εξέλιξη του Τσι Κουνγκ (氣功 - Qì Gōng), ένα σύνολο αναπνευστικών-ενεργειακών ασκήσεων και του Σιάνγκ Σινγκ Τσουάν (象形拳 - Xiàng Xíng Quán), δηλαδή τη μιμητική πυγμαχία.
Περίοδος των Τριών Βασιλείων (三國時代 - Sān Guó Shí Dài - Σαν Γκουό Σι Τάι) (220 μ.Χ. - 280 μ.Χ.)
H ξιφομαχία αναπτύχθηκε περισσότερο ως ψυχαγωγία και ως μέθοδος εξάσκησης. Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούσαν ζαχαροκάλαμα στη θέση των σπαθιών. Το Ντάο της δυναστείας των Χαν ταξίδεψε στην Ιαπωνία και ξεκίνησε η κατασκευή των γιαπωνέζικων σπαθιών.
Δυναστεία Τζιν (晉朝 - Jìn Cháo) (265 μ.Χ. - 420 μ.Χ.)
Οι μαχητικές τεχνικές του Σόου Μπο διαδόθηκαν στην αρχαία Κορέα. Μετά τη Δυτική δυναστεία των Τζιν (西晉 - Xī Jìn - Σι Τζιν, 265 - 316 μ.Χ.), οι διανοούμενοι, υποστηρίζοντας τον πολιτισμό και τους εκλεπτυσμένους τρόπους, φορούσαν ξύλινα σπαθιά στη θέση των πραγματικών. Το σπαθί μετατράπηκε σ' ένα διακοσμητικό-τελετουργικό στοιχείο χάνοντας τον αποκλειστικά μαχητικό του συμβολισμό. Το επίπεδο εξάσκησης του Γου Γι ανέβηκε και οι τεχνικές όπλων, αλλά και της άοπλης μάχης συμπυκνώθηκαν σε φόρμες. Σ' αυτήν την περίοδο ακροβατικές φιγούρες προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες φόρμες του Γου Σου.