Η περίοδος 520 εώς 200 π.Χ., δηλαδή μέχρι και το τέλος της δυναστείας των Τσιν (秦 - Qín, 221 - 207 π.Χ.), λέγεται Κλασική Εποχή ή Εποχή των Εκατό Φιλοσόφων (諸子百家 - Zhū Zǐ Bǎi Jiā - Τζου Ζι Πάι Τζιά) και αυτό, επειδή εκείνη την εποχή έζησαν οι μεγάλοι δάσκαλοι της Kίνας που διαμόρφωσαν όλη τη σκέψη της ανατολικής Ασίας. Εξέχοντες φιλόσοφοι της εποχής είναι οι εξής:
Λάο Τσε (老子 - LǎoZǐ)(6ος ή 4ος αιώνας π.Χ.):έγραψε το Τάο Τε Τσινγκ (道德經 -Dào Dé Jīng), μια από τις σημαντικότερες πραγματείες της κινεζικής φιλοσοφίας, ανέπτυξε την έννοια του Τάο που συχνά μεταφράζεται ως «ο Δρόμος» και διεύρυνε τον ορισμό του σε μια αυθύπαρκτη τάξη και κατάσταση του σύμπαντος:o Δρόμος που είναι ηφύση. Υπογράμμισε τη σημασία της πράξης χωρίς πράξη που δεν σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να στέκεται απαθής και να μην κάνει κάτι, αλλά ότι πρέπει να αποφεύγει τις προσβλητικές ή επιθετικές πράξεις. Ο Λάο Τσε πίστευε ότι η βία πρέπει να αποφεύγεται, όποτε είναι δυνατό και ότι η στρατιωτική νίκη δεν πρέπει να είναι γιορτή, αλλά πένθος για την αναγκαιότητα της βίας απέναντι σε ανθρώπινες υπάρξεις.
Τζουάνγκ Τζόου (庄周 - Zhuāng Zhōu) (4ος αιώνας π.Χ.):έγραψε μέρος ή, σύμφωνα με άλλους, ολόκληρο το Τζουάνγκ Ζι (莊子-Zhuāng Zǐ), το σημαντικότερο κείμενο για τον ταοϊσμό.
Σουν Τζου (孫子 - Sūn Zǐ)(544 - 496 π.Χ.):έγραψε την «Τέχνη του Πολέμου» (兵法 - Bīng Fǎ), δημοφιλές βιβλίο στρατιωτικής στρατηγικής που άσκησε τεράστια επιρροή. Ο Σουν Τζου είναι, επίσης, ένας από τους πρώτους ρεαλιστές στη θεωρία των διεθνών σχέσεων.
Κομφούκιος (孔子 - Kǒng Zǐ) (551 - 479 π.Χ.):διανοητής και κοινωνικός φιλόσοφος. Oι ρήσεις του επηρέασαν βαθιά τον λαό της Κίνας από την εποχή του έως τις μέρες μας και τιμάται από τους κινέζους ως «Ο Υπέρτατος Σοφός». Οι διδασκαλίες του, όπως διατηρήθηκαν στο βιβλίο «Ανάλεκτα» (論語 - Lún Yǔ - Λουέν Γιού), έθεσαν τα θεμέλια πολλών μεταγενέστερων κινεζικών απόψεων για την εκπαίδευση και τη συμπεριφορά του ιδανικού άνδρα, για το πώς ένα τέτοιο άτομο θα πρέπει να ζει τη ζωή του και να αλληλεπιδρά με τους άλλους και με τα σχήματα της κοινωνίας και της διακυβέρνησης στα οποία θα πρέπει να συμμετέχει. Ο Φενγκ Γιου Λαν (馮友蘭 - Féng Yǒu Lán), μία από τις μεγάλες αυθεντίες του 20ου αιώνα για την ιστορία της κινεζικής σκέψης, συγκρίνει την επιρροή του Κομφούκιου στην κινεζική ιστορία με εκείνη του Σωκράτη στη Δύση.
Μο Τσε (墨子 - Mò Zǐ) (470 - 391 π.Χ.):φιλόσοφος και ιδρυτής του μοϊσμού, ή αλλιώς «Σχολή της Λογικής», μιας αρχαίας κινεζικής φιλοσοφίας της λογικής, της ορθολογικής σκέψης και της επιστήμης. Ο μοϊσμός προωθεί μια φιλοσοφία αμερόληπτης φροντίδας, όπου το νόημα της ζωής μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν κάθε μεμονωμένο άτομο δείχνει την ίδια φροντίδα και προσοχή σε κάθε άλλο πρόσωπο, χωρίς να βάζει τις ανάγκες κάποιου παραπάνω από τις ανάγκες οποιουδήποτε άλλου. Αυτό σημαίνει απαλλαγή από τη σπάταλη πολυτέλεια, τη διασκέδαση και τον πλούτο.
Μέγκιος (孟子 - Mèng Zǐ - Μανγκ Ζι) (372 - 288 π.Χ.):τιμάται από τους Κινέζους ως o δεύτερος σοφός μετά τον Κομφούκιο. Συνέβαλε στην καθιέρωση του κομφουκιανισμού στην Κίνα. Ο ίδιος θεωρούσε πως η ανθρώπινη φύση είναι αγαθή, αλλά διαφθείρεται από την κοινωνία και την επιδίωξη του κέρδους. Για τον Μέγκιο η ανθρώπινη φύση συνδέεται με τέσσερις βασικές αρετές: την αγάπη προς τον πλησίον, τον διαχωρισμό καλού και κακού, τη δικαιοσύνη και τη θρησκευτικότητα. Έχει γράψει επτά βιβλία, όπου χρησιμοποιεί αξιοσημείωτα απλή και διαυγή γλώσσα και τα οποία αποτελούν τα αριστουργήματα της υστεροαρχαϊκής κινεζικής λογοτεχνίας.
Χαν Φέι (韩非 -Hán Fēi) (280 - 233 π.Χ.):Kινέζος πρίγκιπας του οίκου που κυβερνούσε το κρατίδιο του Χαν (韓 - Hán) και συγγραφέας του Χαν Φέι Ζι (韓非子 - Hán Fēi Ζǐ). Ανήκε στη νομικιστική σχολή και στα κείμενά του βρίσκουμε την πιο ολοκληρωμένη και συνεκτική ανάπτυξη των θεωριών της περίφημης αυτής φιλοσοφικής σχολής. Τα κείμενα του Χαν Φέι αποτελούν λαμπρό δείγμα της αρχαίας κινεζικής φιλοσοφίας και θεωρούνται κλασικά, αφού διαβάζονταν φανατικά σε όλες τις εποχές. Οι υποδείξεις του Χαν Φέι για τη φύση και την άσκηση της εξουσίας, απλά διατυπωμένες και σοφές, διατηρούν μέχρι σήμερα την ισχύ και τη φρεσκάδα τους.
Αξίζει να αναφερθεί και οΣί Μα Τσιέν (司馬遷 - Sī Μǎ Qiān)(145-86 π.Χ.), Κινέζος ιστορικός της πρώιμης δυναστείας των Χαν (漢 - Hàn). Θεωρείται ο πατέρας της κινεζικής ιστοριογραφίας. Στο βιβλίο του «Αρχεία του Μεγάλου Ιστορικού» (史記 - Shǐ Jì - Σι Τζι), παρουσιάζει μια σειρά από βιογραφίες και καλύπτει περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας, από τον Κίτρινο Αυτοκράτορα έως την εποχή του. To έργο του είχε τεράστια επιρροή όχι μόνο στην Κίνα, αλλά και στην Κορέα, την Ιαπωνία και το Βιετνάμ. Παρόλο που εργάστηκε ως αστρολόγος, μεταγενέστερες γενιές τον αναφέρουν ως «Μεγάλο Ιστορικό» για το μνημειακό του έργο.