Λόγχη (槍 - Qiāng)

"Η εξυπνάδα είναι η ικανότητα του να υιοθετείς την αλλαγή."

Η τέχνη τηςΛόγχης (槍 - Qiāng - Τσιάνγκ)αποτελεί ένα σημαντικό μέρος των πολεμικών τεχνών Σαολίν και λέγεται ότι η λόγχη είναι ο «Βασιλιάς των Όπλων». Η Λόγχη θεωρείται ένα από τα πιο κοινά χρησιμοποιούμενα όπλα στην ιστορία.Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη «lancea»που ήταν το ακόντιο ή το δόρυ των Ρωμαίων. Αν και σύμφωνα με τον ΟΕΔ (Αγγλικό Λεξικό του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης) η λέξη μπορεί να είναι και ιβηρικής προέλευσης. Συγκρίνετε επίσης και η λέξη «lónkhē»,ένας ελληνικός όρος για το «δόρυ» ή τη «λόγχη». 

Πιο συγκεκριμένα, ανά τους αιώνες χρησιμοποιήθηκαν πολλοί όροι για να περιγράψουν τον όρο του όπλου Λόγχη στο πεδίο της μάχης. Η λόγχη με την αγγλική ονομασία«lance»ήταν ένα πολεμικό όπλο με κοντάρι που βασιζόταν στο σχέδιο του δόρατος αλλά ήταν προσαρμοσμένο για έφιππη μάχη. Η λόγχη ήταν ίσως πιο γνωστή ως ένα από τα σημαντικότερα όπλα που χρησιμοποιούσαν οι ευρωπαίοι ιππότες, αλλά η χρήση των λόγχεων ήταν εξαπλωμένη σε όλο τον παλιό κόσμο όπου υπήρχαν διαθέσιμα βάσεις. Αντίθετα, η λόγχη με την αγγλική ονομασία«spear»ήταν ένα μακρύ κοντάρι με αιχμηρή άκρη που χρησιμοποιείτο ως όπλο για ρίψη ή ώθηση ή οτιδήποτε χρησιμοποιείτο για να κάνει μια κίνηση ώθησης.

Στην Ευρώπη, οι λόγχες έφιππης μάχης ήταν πολύ διαφορετικές από τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο. Σε αυτές τις λόγχες, τα άκρα θα ήταν αμβλεία και το κέντρο της λόγχης θα μπορούσε να σχεδιαστεί ώστε να είναι κοίλο, προκειμένου να σπάσει κατά την πρόσκρουση. Στον πόλεμο, οι λόγχες (αγγ. spear) έμοιαζαν πολύ περισσότερο με συνηθισμένα δόρατα, μακριά και ισορροπημένα για χρήση με το ένα χέρι. 

To δόρυ με την αγγλική ονομασία«pike»ήταν ένα όπλο με κοντάρι που χρησιμοποιήθηκε κάποτε εκτενώς από το πεζικό και τους πεζούς στρατιώτες κυρίως ως αντίμετρο κατά των επιθέσεων του ιππικού.Τα δόρατα ήταν εξαιρετικά μακριά όπλα και μπορούσαν να ξεπεράσουν τα έξι μέτρα σε μήκος. Η ατσάλινο μύτη ήταν αρκετά μακρiά σε σύγκριση με τον άξονα, καθιστώντας το όπλο πιο δυσκίνητο σε κλειστές μάχες. Αυτό σήμαινε ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν τα δόρατα ήταν συχνά εξοπλισμένοι με σπαθί για στενές συναντήσεις. Κατά τη λειτουργία στο πεδίο της μάχης, τα δόρατα χρησιμοποιούνταν συχνά σε μεγάλους τετράγωνους σχηματισμούς «σκαντζόχοιρου», υπερασπιζόμενοι τους προσκολλημένους σωματοφύλακες. Μεγάλοι σχηματισμοί δοράτων χρησιμοποιήθηκαν κατά τον 17ο αιώνα, αλλά τελικά κατέστησαν παρωχημένοι από πυροβόλα όπλα μεγάλης εμβέλειας, όπως τα τουφέκια. Οι άνθρωποι που έκαναν χρήση των δοράτων με φήμη κατά τον 15ο έως τον 17ο αιώνα, ήταν μισθοφόροι της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Ήταν πιο επιδέξιοι στο χειρισμό του μακριού δόρατος.

Το δόρυ εμφανίστηκε και στην αρχαία Ελλάδα με την ονομασία «σάρισα». Ήταν ένα μακρύ δόρυ μήκους περίπου 4 έως 6 μέτρων. Εισήχθη από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας και χρησιμοποιήθηκε στις μακεδονικές φάλαγγες ως αντικατάσταση της προγενέστερης λόγχης, που ήταν αρκετά μικρότερη. Αυτά τα μακρύτερα δόρατα βελτίωσαν τη δύναμη της φάλαγγας επεκτείνοντας τις σειρές των αλληλοκαλυπτόμενων όπλων που προεξείχαν προς τον εχθρό, και η λέξη παρέμεινε σε χρήση καθ' όλη τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων για να περιγράψει μερικές φορές τα μακριά δόρατα του δικού τους πεζικού.

Στην αρχαία Κίνα δόθηκε μεγάληέμφαση στη μάχη με χρήση πυροβόλων όπλων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μπορούσαν να ελέγχουν τον αντίπαλο από μεγάλη απόσταση. Η ασταμάτητη γενναιότητα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στις αρχαίες στρατιωτικές υποθέσεις. Πολλά ιστορικά παραδείγματα όπως ο Τζάο Τζιλόνγκ (趙子龍 -Zhào Zǐlóng)των Τριών Βασιλείων (三國 -Sānguó - Σανγκούο), ο Λούο Τσανγκ (羅成 -LuóChéng)της δυναστείας των Τανγκ (唐 - Táng, 618 - 907 μ.Χ.), οΓιάνγκ Γιαν Σάο (楊延召 -YángYánShào)της δυναστείας των Σονγκ (宋 - Sòng, 960 - 1279 μ.Χ.), κ.λπ., όλοι χρησιμοποίησαν όπλα για να νικήσουν τον εχθρό, επέδειξαν τη δύναμή τους με την εμφάνισή τους και έγιναν διάσημοι με τα όπλα τους. Ο ναός Σαολίν δεν αποτελεί εξαίρεση, όπως ο Τζιν Γιουάν Σι (金元時 -JīnYuánShí).Ο μοναχός Χουέι Γουέι (惠威 -HuìWēi)εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί τη λόγχη του για να επιβληθεί στο πεδίο της μάχης, συνθλίβοντας τους χρυσούς στρατιώτες και έφτιαξε ένα σχέδιο για την προστασία της περιουσίας των ανθρώπων στις Κεντρικές Πεδιάδες (中原 -Zhōng Yuán - Τζονγκ Γιουάν).Η τέχνη της λόγχης Σαολίν ξεκίνησε από τη δυναστεία των Σονγκ και οι δεξιότητές της άκμασαν στη δυναστεία των Μινγκ (明 - Míng, 1368 - 1644 μ.Χ.).Αυτό συνέβη επειδή οι μοναχοί Σαολίν ήταν καλοί στο να συγκεντρώσουν όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της λόγχης και να απορροφήσουν την ουσία εκατοντάδων δεξιοτήτων του όπλου αυτού. 

Κατασκευή και Χαρακτηριστικά Λόγχης Σαολίν 

Οι ονομασίες των τμημάτων της λόγχης Σαολίνείναι βασικά οι ίδιες με εκείνες των άλλων σχολών πολεμικών τεχνών. Σημειώνονται πέντε βασικά μέρη της λόγχης που είναι τα εξής:

1. Κεφαλή (枪头 - QiāngTóu - Τσιάνγκ Τόου), που είναιτο αιχμηρό μεταλλικό μέρος στο επάνω άκρο του όπλου ή αλλιώς λεπίδα σε σχήμα φύλλου 
2. Κορυφή (枪峰 - QiāngFēng - Τσιάνγκ Φανγκ), που είναιη άκρη του όπλου
3. Άξονας (槍杆 - Qiāng Gǎn- Τσιάνγκ Γκαν), που είναι το ξύλινο κοντάρι που συνδέεται με την κεφαλή του όπλου
4. Κεφάλι ή Φούντα (槍櫻 - QiāngYīng- Τσιάνγκ Γινγκ), που είναι οι τρίχες που τυλίγονται μεταξύ της κεφαλής και του άξονα του όπλου
5. Τελικό Άκρο (杆端 -GǎnDuān - Γκαν Τουάν), που είναι το τελικό άκρο του ξύλινου κονταριού
    

Να υπογραμμιστεί ότι η κόκκινη φούντα έδειχνε το καθεστώς των ελίτ στρατευμάτων. Εξυπηρετούσε επίσης έναν τακτικό σκοπό. Όταν η λόγχη κινιόταν γρήγορα, η προσθήκη της φούντας βοηθούσε στη θόλωση της όρασης του αντιπάλου, έτσι ώστε να ήταν πιο δύσκολο για αυτόν να πιάσουν τον άξονα του όπλου πίσω από το κεφάλι ή την άκρη. Η φούντα εξυπηρετούσε επίσης στο να σταματήσει τη ροή του αίματος από τη λεπίδα να φτάσει στον ξύλινο άξονα (το αίμα θα την έκανε να γλιστράει ή να κολλήσει όταν στεγνώσει).

Λόγω των διαφορετικών ιστορικών περιόδων, τα υλικά από τα οποία κατασκευάζεται η λόγχηΣαολίνπαρουσιάζουν επίσης διαφορετικές αλλαγές, αντανακλώντας τις αλλαγές των καιρών.Επί του παρόντος, τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι τα ακόλουθα:

1. Μπρούτζος, ορείχαλκος και χαλκός για την κεφαλή του όπλου
2. Ξύλο δρυς και ρατάν για τον άξονα του όπλου
3. Κυρίως χρησιμοποιούνται μοσχαρίσιες ουρές βαμμένες σε έντονο κόκκινο ή κοκκινωπό καφέγια το κεφάλι ή φούντα του όπλου (παλαιότερα ήταν από τρίχες αλόγου)
4. Σκληρό ξύλο για τις λόγχες που χρησιμοποιούνταν στον πόλεμο

Στην «Έκθεση της Αυθεντικής Μεθόδου της Λόγχης Σαολίν» το 1610 μ.Χ., η εξαντλητική παρουσίαση του Τσανγκ Ζονγκγιόου (程宗猷 - Chéng Zōngyóu, 1561 - 1636) αρχίζει με μια περιγραφή του όπλου. Παρέχει τις προδιαγραφές για το μήκος, το βάρος και τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή της. Σύμφωνα με τον Τσανγκ, μπορούσε να φτιαχτεί είτε από ξύλο είτε από σίδηρο. Στην πρώτη περίπτωση, το συνιστώμενο μήκος της ήταν περίπου 2.4 - 2.6 μέτρα και το βάρος της περίπου 1.5 - 1.7 κιλά. Η λόγχη από σίδηρο ήταν ελαφρώς μικρότερη (2.2 - 2.3 μέτρα) και το προτεινόμενο βάρος της περίπου 9 - 9.5 κιλά. Ο Τσανγκ εξέταζε επίσης τον τύπο ξυλείας που θα χρησιμοποιόταν στην προετοιμασία της ξύλινης λόγχης:

«Καθώς οι περιφέρειες της χώρας διαφέρουν, το ίδιο συμβαίνει και με τους τύπους ξύλου. Το ξύλο πρεπει να είναι συμπαγές και πυκνό, όχι σκληρό και εύκαμπτο. Ένα ίσιο κομμάτι που είναι φυσικά απαλλαγμένο από ουλές και κόμβους θα ήταν προτιμότερο. Αντίθετα, αν η λόγχη φτιάχνεται με σχίσιμο ή πριόνισμα, θα σπάσει εύκολα κατά μήκος των φλεβών».

Όσον αφορά το μήκος της λόγχης, κυμαινόταν από περίπου 2.7 μέτρα μήκος, αυξανόμενο έως και 6 μέτρα. Σύμφωνα με τον διάσημο στρατηγό Τσι Τζιγκουάνγκ (戚继光 - Qī Jìguāng), ο στρατός των Μινγκ (明 - Míng) κατηγοριοποίησε τις λόγχες πάνω από 2.7 μέτρα ως κοντές λόγχες, 4.2 μέτρα μήκος ως μακριές λόγχες ή το γνωστό δόρυ και λόγχες κάτω από 2.7 μέτρα μήκος ως αιχμηρά κοντάρια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο για χτυπήματα παρά για μαχαιρώματα.

Τύποι Βημάτων

Σύμφωνα με το βιβλίο που αναφέρεται στη Σαολίν Λόγχη και ονομάζεται «Σαολίν Τσιάνγκ Που» (少林槍譜 - Shàolín QiāngPǔ)οι βασικές στάσεις στις οποίες ο ασκούμενος πρέπει να εξασκηθεί και τελειοποιήσει χρησιμοποιώντας τη λόγχη είναι οι ακόλουθες:

1. Πρώτη Στάση (上步 -Shàng Bù - Σανγκ Που)
2. Υποχωρητική Στάση (退步 -TuìBù - Τουέι Που)
3. Στάση με Άλμα (跳步 -Tiào Bù - Τιάο Που)
4. Στάση Βέλους (箭步 - JiànBù - Τζιέν Που)
5. Ιπτάμενη Στάση (飛步 -FēiBù - Φέι Που)
6. Στάση Μετακίνησης (移步 -ΥíBù - Γι Που)
7. Κάθετη Στάση (縱步 -ΖòngBù - Ζονγκ Που)
8. Επόμενη Στάση (墊步 -DiànBù - Τιέν Που)
9. Στάση Τόξου (弓步 -GōngBù - Κουνγκ Που)
10. Στάση Αλόγου (马步 - Mǎ Bù - Μα Που)
11. Κενή Στάση (虚步 - ΧūBù - Σι που)
12. Περαστική Στάση (插步 - Chā Bù - Τσα Που)
13. Στάση Φτερού (仆步 - PūBù - Που Που)
14. Στάση Ανάπαυσης (歇步 - XiēBù - Σιέ Που)
15. Παράλληλη Στάση (并步 - Bìng Bù - Πινγκ Που)
16. Στάση σε Σχήμα Τ (丁字步 - Dīngzì Bù - Τίνγκτζι Που)

Βασικές Δεξιότητες Λόγχης Σαολίν

Οι βασικές δεξιότητες της τέχνης της λόγχης αποτελούν και το θεμέλιο της πυγμαχίας Σαολίν.Με βάση τις δεξιότητες της λόγχης ο ασκούμενος πρέπει να εξασκηθεί περισσότερο στη χρήση του όπλου δίνοντας σημασία στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα και στα μάτια. Να δώσει έμφαση στην ευλυγισία του καρπού, την ακαμψία και την απαλότητα του χεριού και στη δύναμη των ποδιών.Το μάζεμα, το τράβηγμα, το τύλιγμα, το πάτημα, το σχίσιμο, το στρίψιμο, το μπλοκάρισμα, κ.ά. είναι μερικές από τις τεχνικές της λόγχης που ενσωματώνονται στις φόρμες.Μόνο όταν οι προαναφερθείσες τεχνικές είναι ικανές, μπορεί ο ασκούμενος να εξασκήσει τις βασικές δεξιότητες με αυτό το όπλο.

Πολλές κινεζικές πολεμικές τέχνες περιλαμβάνουν εκπαίδευση με λόγχη στο πρόγραμμα σπουδών τους. Η προετοιμασία που παρέχεται από την τεχνική της λόγχης θεωρείται ανεκτίμητη και σε πολλά στιλ είναι η πρώτη εκπαίδευση όπλων που παρουσιάζεται στους μαθητές. Επιπλέον, ορισμένες σχολές πολεμικών τεχνών στην Κίνα που ειδικεύονται ιδίως στα στιλ Σινγκ Γι Τσουάν (形意拳 - Xíng Υì Quán) και το Πα Τζι Τσουάν (八极拳 - Bā Jí Quán) αποδίδουν την τεχνική της λόγχης ως θεμέλιο τους.

Εκτενέστερα, ένας στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, ο Γιου Ταγιόου (俞大猷 - Yú Dàyóu, 1503 - 1579), επέκρινε την ίδια τη μέθοδο της λόγχης. Ο Γιου είναι γνωστός σε εμάς ως ένας επιτυχημένος στρατηγός που υπηρετούσε ως περιφερειακός διοικητής σε πέντε από τις συνοριακές περιοχές της Κίνας. Γεννήθηκε σε μία στρατιωτική οικογένεια στην πόλη Τζιντζιάν (晋江 - Jìnjiāng) της επαρχίας Φουτζιάν (福建 - Fújiàn) στην Κίνα. Η λαμπρή στρατιωτική του πορεία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη συμβολή του στην καταστολή της πειρατείας κατά μήκος της νοτιοανατολικής ακτής της Κίνας.

Ο Γιου διακρίθηκε όχι μόνο ως στρατηγός, αλλά και ως πολεμιστής. Εξειδικεύτηκε σε μία μέθοδο λόγχης που ονομάζεται «Τζινγκ Τσου Τσανγκ Τζιέν» (荆楚长剑 - Jīng Chǔ Cháng Jiàn), και συνέταξε ένα εγχειρίδιο, με τίτλο «Βιβλίο Ξίφους» (劍經 - Jiàn Jīng - Τζιέν Τζινγκ), το οποίο επαινέθηκε από τους σύγχρονους στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες και αργότερα κατέστη εγχειρίδιο πολεμικών τεχνών από μόνο τουΕπισκέφτηκε τον ναό Σαολίν και αργότερα έγραψε και συνέταξε το «Συλλογή Ζωτικής Ενέργειας» (正气堂全集 - Zhèngqì Táng Quánjí - Τζάνγκτσι Τανγκ Τσουάντζι). Στον ακόλουθο απολογισμό της διαμονής του στο μοναστήρι, ο Γιου χρησιμοποιεί τη λέξη Ξίφος(劍 - Jiàn - Τζιέν)για τη Λόγχη(槍 - Qiāng - Τσιάνγκ), όπως κάνει στον τίτλο του εγχειριδίου του:

«Είχα ακούσει ότι η μονή Σαολίν στην επαρχία Χούα Ναν (河南 -Hé Nán)διαθέτει μια θεϊκή μέθοδο (乩法 - jī fǎ - τζι φα). Αργότερα, όταν βρισκόμουν πίσω από την πόλη Γιουίντσανγκ (运城 - Yùnchéng) στην επαρχία Σάνσι (山西 - Shānxī), ακολούθησα το μονοπάτι προς το μοναστήρι. Περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί Σαολίν θεωρούνταν ειδικοί σε αυτή τη μέθοδο λόγχης και όλοι βγήκαν για να την επιδείξουν.

Από αυτούς επέλεξα δύο νέους και θαρραλέους μοναχούς, τον Ζονγκ Τσινγκ (宗擎 - Zōng Qíng) και τον Που Τσονγκ (普从 - Pǔ Cóng), για να με ακολουθήσουν και να τους διδάξω στο σπίτι μου, στα στρατόπεδα. Μετά από περίπου τρία χρόνια, αυτοί οι δύο δήλωσαν: «Εδώ έχουμε περάσει αρκετά χρόνια. Ζητάμε την άδεια να επιστρέψουμε για να διδάξουμε στους συναδέλφους μας όσα έχουμε μάθει. Με αυτόν τον τρόπο η μέθοδος σου θα μεταδίδεται ανά τους αιώνες». Κι έτσι τους άφησα να πάνε. Δεκατρία χρόνια πέρασαν γρήγορα και μια μέρα ο θυρωρός μού ανακοίνωσε ότι ένας μοναχός ήθελε να με δει. Ήταν ο Ζονγκ Τσινγκ! Μου είπε ότι ο Που Τσονγκ είχε ήδη ενταχθεί στην τάξη των θεϊκών όντων και ότι μόνο αυτός, ο Zoνγκ Τσινγκ,επέστρεψε στη μονή Σαολίν».

Ο στρατηγός Γιου είχε την εντύπωση ότι η μέθοδος της λόγχης του θα μεταδοθεί σε πολλές γενιές του ναού Σαολίν. Υπερεκτίμησε όμως τον αντίκτυπό της στην παράδοση των Σαολίν. Μια μελέτη του εγχειριδίου του Τσανγκ Ζονγκγιόου (程宗猷 - Chéng Zōngyóu, 1561 - 1636) κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ (明 - Míng, 1368 - 1644 μ.Χ.) αποκαλύπτει ότι η τεχνική που αναλύεται εκεί, περίπου πενήντα χρόνια μετά την επίσκεψη του Γιου στο μοναστήρι, ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που περιγράφεται στο «Βιβλίο Ξίφους» του στρατηγού Γιου. Τα δύο στιλ ποικίλουν σε όλα, από τα ονόματα των μεθόδων και των θέσεων μέχρι τον ρυθμό και τις φόρμες.

Είναι προφανές ότι η εγχώρια παράδοση του Σαολίν, που προηγήθηκε της επίσκεψης του στρατηγού στο μοναστήρι, εξακολούθησε να αναπτύσσεται και πολύ αργότερα. Ο στρατηγός Γιου κακώς έκρινε την επίδραση της μεθόδου του στις τεχνικές Σαολίν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν άσκησε τη δική του επιρροή πάνω τους. Μια υπόδειξη παρέχεται από το ακόλουθο απόσπασμα από το «Ασκήσεις Χεριών» (手臂练习 - Shǒubì Liànxí - Σόουπι Λιένσι) του Γουσού (武术 - Wǔshù), το οποίο καταρτίστηκε περίπου εκατό χρόνια μετά την επίσκεψη του στρατηγού Γιου στο μοναστήρι Σαολίν:

«Ο ναός Σαολίν διαθέτει μία μέθοδο Λόγχης που ονομάζεται «Γου Χου Λαν» (五虎拦 - Wǔ Hǔ Lán). «Ένα χτύπημα κάτω, ένα χτύπημα πάνω» είναι το μόνο που υπάρχει σε αυτό. Χτύπημα κάτω: η λόγχη πρέπει να φτάσει στο έδαφος. Χτύπημα πάνω: η λόγχη πρέπει να περάσει το κεφάλι κάποιου. Είναι μια απλή μέθοδος και δεν υπάρχει τίποτα θεαματικό σε αυτή, σχεδόν σαν ένας αγρότης που τσακίζει το χώμα. Όμως, με την πρακτική της για αρκετό καιρό επιτυγχάνεται η τελειοποίηση. Χτυπώντας κάτω και πάνω, κάποιος αποκτά δύναμη. Δεν μπορεί να θεωρηθεί απλή επειδή φαίνεται απλή».

Ένας ειδικός, ο οποίος εξέφρασε την αντίθεσή του στη σημασία που δινόταν στη λόγχη των Σαολίν και πίστευε ότι η εξάσκησή της είχε ως αποτέλεσμα την παραμέληση και ακόμη, τη στρέβλωση της εκπαίδευσης σε άλλα όπλα, ήταν ο Γου Σου (武术 - Wǔ Shù). Ο Γου γεννήθηκε στις όχθες του ποταμού Λου, σήμερα αποκαλείται Λιοχούα (浏河 - Liúhé), περίπου τριάντα μίλια βορειοανατολικά της πόλης Σουτζόου (苏州 - Sūzhōu), στη σημερινή επαρχία Τζιάνγκσου (江苏 - Jiāngsū). Ο Γου εξασκούνταν με τη λόγχη καθ' όλη την ενήλικη ζωή του. Το 1678 συνόψισε τις σπουδές του σε μια ανθολογία με τίτλο «Ασκήσεις Χεριών», η οποία περιλαμβάνει επτά διαφορετικά εγχειρίδια για την τεχνική της λόγχης. Ένα από αυτά, με τίτλο «Μανγκ Γιέ Τανγκ Τσιάνγκ Φα» (梦叶堂枪法 - Mèng Yè Táng Qiāng Fǎ) αποδίδεται στον μοναχό Σαολίν Χονγκ Τζουάν (洪转 - Hóng Ζhuǎn), τον οποίο ο Τσανκ Ζονγκγιόου αναφέρει ως δάσκαλό του. Παρόλο που ενσωμάτωσε το εγχειρίδιο του Χονγκ Τζουάν στην ανθολογία του.

Ο Τσανγκ αναφέρει 53 θέσεις με τη χρήση λόγχης, καθεμία από τις οποίες συνοδεύεται από ένα σχέδιο και μια επεξήγηση. Οι μεμονωμένες θέσεις συνδυάζονται μεταξύ τους δημιουργώντας ακολουθίες που ονομάζονται ακολουθία θέσεων (套路 - tàolù - τάολου) στις πολεμικές τέχνες. Συμπληρωματικά διαγράμματα καθοδηγούν τον επαγγελματία στην εκτέλεση αυτών των ακολουθιών, οι οποίες προσομοιώνουν το είδος των κινήσεων που εφαρμόζονται σε μια πραγματική μάχη. Τέλος, αρκετές ακολουθίες πρακτικής εφαρμογής συνδυάζονται σε αυτό που ο Τσανγκ ονομάζει «μέθοδο» (法 - fǎ - φα).